Cleo even weg ...

Het is vredig in huis. Hier heerst een echte winterstop en -slaap. Ieder van ons begeeft zich om beurt van de ene slaapplaats naar een andere. We kijken naar buiten hoe de vogeltjes ons voor het raam komen uitdagen, we eten een hapje, nuttigen een drankje en 's avonds warmen we ons languit op voor het vuur van de houtkachel. We krijgen af en toe de gelegenheid om onze pootjes te strekken bij lage temperaturen, maar we blijven liever binnen. De enigen die heel even hun vel riskeren zijn de langharige Mambo, die onmiddellijk naar een vogelobservatiepost stuift, Zazou, die gedragen door een kruiwagen na twee minuten terug aan de achterdeur staat en Silly die eerder haar pootjes schudt om sneeuwvrij te blijven dan dat ze een wandelingetje doet.
Met mij, Cleo, heeft het bazinneke een ander plan. Ze lokt me zoals steeds de zetel in waar ik aanbied om me te strelen. Dit is trouwens de enige plaats waar ik aangeraakt wil worden. Ik geniet met volle teugen wanneer ze mijn nek masseert en achter mijn oren wrijft. Soms draai ik me op mijn rug en mag ze even mijn buikje voelen. Maar ik ben altijd op mijn hoede. Na een tijdje grijpt ze mij dan vast en streelt me verder op haar schoot. Zolang ik weet dat ze geen kwade bedoelingen heeft, ben ik ermee akkoord.
Maar vandaag zet ze me niet terug in de zetel. Ze steekt me in een reismand, beter bekend als de 'naardedierenartstransportkoffer'. Ik kan niet meer weg en onderga gelaten mijn lot. Ik ben zoals altijd het eerste proefkonijn van het jaar dat inentingen krijgt. Gelukkig verloopt alles, heenrit, bezoek en terugrit, zeer vlot en zonder al teveel spanningen maar met veel gepraat onderweg. Zo'n bezoek lukt meestal beter wanneer je je laat meedrijven met de 'flow'.
Terug thuis mijd ik even de zetel maar het duurt niet lang of ik lig weer op mijn vaste stek met een kriebelende hand in mijn nek. Oef, nu ben ik terug voor een jaartje op mijn gemak.