Weerom een indringer ...

We waren met z'n allen stilaan gewoon geraakt aan Kira, de zwarte labradoodle. We kregen het respect van de hond en wij toonden ons zachte karakter voor haar goede gedrag. En plots staat daar pal voor onze ogen een lichtbruin met zwartgrijs getinte spits geneusde snoodaard, die ons recht in de ogen kijkt van 'en ik ben vanaf nu uw nieuw speelkameraadje en ik zal u zeker niet laten winnen'.
Sinds die dag, nu bijna twee weken geleden, logeren we met z'n allen terug op de bovenste verdieping. We wagen ons alleen 's morgens of 's avonds, wanneer beide mormels van honden in hun bench opgesloten zitten, naar beneden om te eten. Alleen Mambo, die zich van geen kwaad bewust is of een hoge angstdrempel heeft, stapt vol zelfvertrouwen geregeld door het huis alsof ze hier alleen woont. Ze staat geregeld vanaf een veilige hoge plaats neus aan neus te snuffelen met Jessy, de bijna volledige Mechelse herder. Van ver houdt ze de deur in het oog. Aandachtig luistert ze of er iemand de trap afdaalt. Vertonen we onze kop achter de hoek, komt ze afgestoven als een pijl uit een boog. Het is een echte waakhond.
Hoelang deze situatie gaat duren, weten we niet, maar plezant is iets anders. Het enige dat we kunnen doen, is vooral solidair zijn. Allen tegen een, een tegen allen. We geven de nieuwkomer wat tijd en zullen dan wel verder zien. Jonge honden worden ook ouder en rustiger.