Kochka wil iets zeggen ...

Zoals mijn mama Mambo al aangaf, wil ik ook iets kwijt. Sinds mijn geboorte op 18 mei 2009 heb ik nog niet zoveel beleefd. Mijn broertjes en speel (lees vecht) kameraadjes, Simba en Kamiel, zijn elders maar Ambiorix heeft hun plaats ingenomen. We ravotten erop los door het grote huis. Soms moeten Silly, Zazou, Cleo en mijn mama de weg ruimen voor onze wervelwinden. Ik weeg nu vier kilogram en ben even groot als mijn mama. Als mijn eetlust zo blijft aanhouden, zal ik misschien iedereen gaan overklassen. Mijn fysiek hoofdkenmerk is mijn erg lange staart met als uiteinde een wit puntje. Zo, nu ken je me en ik moet snel op zoek naar Ambiorix voor een volgende krachtmeting.

Mambo (number 5) vertelt ...

Van origine voel ik mij een zwerver die heel goed met mensen om kan. Met een plan ben ik zo bij mijn nieuwe baasjes beland op 18 maart 2009. Daags voordien even langs gelopen en bij de baasjes op de schoot gesprongen wanneer zij buiten op een bank zaten uit te blazen tussen enkele werken in. Ik was zo lief en helemaal niet schuw zodat zij dachten dat ik van uit de buurt moest zijn. Na een nacht van waken aan hun achterdeur bij vriestemperaturen, hebben ze mij geadopteerd. Niemand uit de buurt kende mij of zocht mij. Vriendjes te over, warmte en zoveel eten dat ik het allemaal niet op kon. Op zekere dag brachten ze mij bij de dierenarts om een poliep uit mijn oor te verwijderen. De dierenarts verdoofde mij, maar stelde vast dat ik een afwijking aan mijn borstkas had waardoor mijn kaarsje bijna was uitgegaan. Een andere vaststelling was, mijn blijde verwachting. Ik viel uit de lucht. Een kater moet mij in mijn slaap hebben besprongen. De sterilisatie, die gelijktijdig gepland was, werd dan maar uitgesteld tot na de geboorte en ik was blij om eindelijk te weten waarom ik mij zo ellendig voelde. Op 18 mei 2009 heb ik vier kleine katertjes op de wereld gebracht. Spijtig genoeg is er eentje na enkele uren gestorven. Het baasje heeft hem plechtig begraven op een rustig plaatsje in de tuin waar ik af en toe eens langs ga. De anderen heb ik zorgzaam opgevoed tot ze op hun eigen poten konden staan. Simba is nu bij een jong koppel in de buurt en Kamiel is gelukkig bij twee jonge mensen uit Kortenberg. Kochka, die zichzelf zal voorstellen, blijft bij mij. Mijn luilekker leventje gaat rustig verder zonder zorgen. En nu is het tijd voor een hapje.

Cleo spreekt eindelijk ...

Mijn vorige baasjes zijn vorig jaar verhuisd en hebben alleen mijn mama meegenomen. Ik was toen nog geen jaar oud, mishandeld door de zoon des huizes en moest altijd buiten blijven. Een litteken aan mijn linkeroor en mijn angst zijn daar getuigen ervan. Ik was een maand op de dool en moest mijn plan trekken, maar gelukkig hebben mijn nieuwe baasjes via de buren ingegrepen. Nu voel ik me veel beter. Ik maak korte wandelingetjes in de buurt en 's avonds nestel ik mij in de zetel tussen mijn baasjes en wil ik gestreeld worden. Zalig want hier slaap ik dan het liefst. Met de andere poezen schiet ik niet zo bijster goed op. Ik ben net het 'zwarte schaap' en moet me geregeld verdedigen tegen de andere vijf poezelige medebewoners. Tot later, ik ga een luchtje scheppen.

Ambiorix toont zijn adellijke kant ...

Van het Felixwoud is mijn adellijke afstamming sinds 25 juli 2006. Als Britse Korthaar ziet elk vrouwtje mij graag. Ze vinden mij een echt beertje maar ik hou niet zo van knuffelen. Het ging een tijdje niet zo goed met mij, maar na mijn dubbele heupkopoperatie is mijn pijn weg en kan ik weer lopen als de beste. Vooral samen met mijn andere mannelijke collega, die zich later zelf zal voorstellen. Gewichtige beslissingen kan ik met mijn postuur (vijf kilogram droog) gemakkelijk aan. Mijn specialiteit is met mijn pootjes in de lucht slapen en lief miauwen om de deur naar de garage open te maken waar ik mijn specialiteit kan oefenen in mijn ondertussen volledig uitgebouwde nest. Af en toe waag ik mij op het terras waar ik alle bewegingen in de tuin nauwgezet volg. Excuseert u mij nu, ik geloof dat ik even moet gaan rusten.

Zazou stelt zich voor ...

Ik ben geboren op 8 april 2005. Ik heb een beetje het wilde van een Noorse boskat in mij . Niet zo sterk maar wel snel en slim. Het is thuis lang rustig geweest. Alleen Silly moest ik dulden maar nu met alle andere poezen moet ik meestal op zoek naar een rustig plaatsje waar ze mij niet kunnen storen, noch bereiken zoals bovenop een kleerkast. Ik ben op en top fit waardoor ik mijn liefde voor mijn baasjes kan tonen door middel van door mij gevangen spits-of veldmuizen. Liefst nog levend zodat ik er nog een tijdje mee kan spelen. Aaien of gedragen worden heb ik niet zo graag maar wanneer ik het vraag, geniet ik des te meer. Sorry, ik hoor iets ritselen in het gras. Tot de volgende keer.

Silly presenteert zich ...

Sinds 18 april 2003 ben ik op de wereld. De eerste poes die mijn baasjes in huis gehaald hebben. Mijn vorige poezengenoot, Spooky, heb ik vaarwel moeten zeggen. Het ging met haar al een tijdje niet zo goed. Alle lymfeklieren waren aan het verharden, wat een pijn moet ze niet gehad hebben. Maar ja, ik moet verder. Ondertussen ben ik reeds twee keer verhuisd. Gelukkig altijd met dezelfde baasjes. Ik heb het behoorlijk naar mijn zin want ik doe gewoon alles waar ik zin in heb. Mijn baasjes denken dat zij het voor het zeggen hebben, maar ik weet wel beter. Mijn dagelijkse bezigheden bestaan uit slapen waar ik kan, eten wat ik op kan, op stap gaan waar ik kan en vooral mijn andere poezelige huisgenoten in het oog houden. Als oudste van zes is dat mijn plicht als alfa wijfje. Omwille van een uitzonderlijke immuniteitsziekte ben ik verplicht mij om de twee dagen met Cortisone te laten doperen maar ik hoef gelukkig geen plasje af te leveren voor de dopingcontrole. Per dag maal ik mijn kilometertjes af door de tuin en omringende eigendommen op zoek naar lekkere muisjes want die lust ik wel met haar en huid. Ik moet geregeld vreemde poezen verjagen om mij rustig te kunnen nestelen in de zon. Kortom ik voel me goed. Nu ben ik ermee weg want het vrouwtje roept me. Tot de volgende keer.