Ambiorix meldt zich ...

Het gebeurt niet zo dikwijls, maar ook poezen kunnen een kou oplopen. Zo ook is het mij, Ambiorix, overkomen. Reeds enkele dagen overkomt mij, 's avonds bij het stretchen aan de krabpaal, een diepe, zware en losse hoest die toch een tiental minuten aanhoudt. Ik denk dat ik mijn longen zo ver opentrek dat er ineens veel te veel koude lucht naar binnen schiet. De baasjes wachten zoals steeds niet te lang en daar ga ik weer op pad naar de dierenarts. Het is niet de eerste keer dat ik zo zwaar hoest. Verleden jaar was er bij het 'grazen' een grasspriet blijven steken. Voor de helft in mijn keel en de andere helft in mijn neus. Slikken, hoesten en niezen hielp niet en met een pincet heeft de dierenarts toen de spriet kunnen verwijderen zonder verdere gevolgen. Vandaag is het anders. Bij de dierenarts toegekomen, is de diagnose een kou op mijn lijf en dat terwijl ik altijd voor de kachel of lekker warm ineengedoken op het bed lig! Twee spuiten in mijn billen en terug naar huis. Ik heb niet veel honger en zoek dan maar mijn vaste slaapplaats op. Na enkele dagen voel ik mij beter en dat merken de baasjes wanneer ik ze vraag om mijn bakje nog eens bij te vullen. Ik toon dat ik hen graag zie door af en toe met mijn beide ogen te pinken wanneer ze mij aankijken. Ik denk dat ik hier toch nog een lange tijd ga blijven.

Kochka gaat er voor ...

Hier ben ik weer. Ik ben als eerste wakker na een, voor mij, lange 'winterslaap'. Ik heb een reuzehonger. Niet alleen nu, maar eigenlijk heb ik dat gevoel elke dag. 's Morgens wanneer ieder zijn eetbakje heeft besnuffeld en daarna heeft leeg gegeten, controleer ik nog even of iedereen wel voldoende binnen heeft om de dag rond te komen. Wanneer dit niet het geval is, zou ik de baasjes moeten verwittigen, maar de drang en vooral mijn maag is zo groot dat ik elk trogje tot op de bodem schoon lik. Het lijkt soms meer op een wereldrecordpoging om zo snel mogelijk het meest te vreten. Meestal neem ik als dessert nog een portie poezenmelk en enkele krokante kroketten. Daarna zit ik zo vol dat ik mij languit in de zetel moet neervleien want het bloed trekt dan van mijn snelle poten en hoofd naar mijn maag waardoor ik zo lui word als kabouter Lui. Het duurt niet lang of ik ben dan terug in dromenland waar het beeld van een bakje vers vlees in een of andere lekkere saus mijn gedachten passeert. Mmmm...

Cleo fotografeert ...

Het is 2010 heb ik horen zeggen. Zonder er echt bij stil te staan, ben ik een nieuw jaar binnengestapt. Ik werd helemaal niet opgeschrikt door vuurwerk, luidruchtige feestvierders of zatte, jankende katten. Voornemens heb ik ook niet gemaakt. Ik wil alleen maar mijn luilekker leventje verder zetten. Op tijd en stond mijn buikje rond eten, daarna een ongestoorde zitting houden, de lekker uitziende vogeltjes bespioneren, geregeld een dutje doen, af en toe eens lekker uit de bol gaan door met allerlei speeltjes te ravotten en vooral de andere poezen zoveel mogelijk mijden om confrontaties uit de weg te gaan. Doch mijn verbazing is groot wanneer ik, na mijn dagelijks schoonheidsslaapje, de woonkamer inspecteer. De zetel is volledig gevuld met mijn katachtige huisgenoten.Alle vijf op een rij. Van links naar rechts: Mambo, Kochka, Ambiorix, Zazou en Silly. Dat moet ik snel op de gevoelige plaat vastleggen. Ziezo, het bewijs kan je hiernaast bekijken. Zou ik er nu ook gaan naast liggen?