Op zoek naar ...

Ik, Kochka, hoor geritsel aan de voordeur. Even naar beneden snellen om vast te stellen wat er gaande is. Ha, de postbode morrelt aan de brievenbus. Ik wrijf en tik met mijn voorpoten tegen het raam. Hij kijkt verbaasd in het rond maar ziet me niet. Elke dinsdag van de week duwt hij met alle moeite van de wereld een bundel reclameblaadjes door de gleuf van de bus. Omdat de baasjes die niet altijd inkijken, heb ik mij opgeofferd deze taak op mij te nemen. Ik ga dan op zoek naar de wekelijkse koopjes en kortingsbonnen. Het leven is al duur genoeg en alle reducties zijn welkom. Zo kunnen de baasjes altijd de lekkerste dingen voor ons halen. Zalig om zo al rollend te bladeren tijdens mijn vrije tijd. Oh, deze bon moet ik aanduiden of zal ik hem proberen uit te scheuren? Ik kan misschien beter even bellen.

Hoog bezoek ...

Alarm! Alarm! Indringer gemeld! Alle hens aan dek! We zijn in alle staten!
Zo zouden we vroeger gereageerd hebben wanneer een rasgenoot ons terrein betrad.
Nu houden we de indringer goed in de gaten terwijl we ons onbeweeglijk zo laag mogelijk tegen de grond drukken. Silly gromt, Kochka weet niet wat hij ziet, Cleo kijkt vanuit de deuropening, Zazou vlucht naar binnen, Ambiorix graast rustig verder en Mambo, nieuwsgierig en uitnodigend als altijd, ziet misschien niet zo goed want ze gaat neus aan neus staan met de onbekende tot ze plots een niet thuis te brengen, misschien wel onaangename, geur ruikt. Ze deinst terug, maakt een ommetje rond de onwelriekende waarna ze op een veilige afstand de indringer gaat begluren.
De indringer is een kolossale kater van een van de buren. Het is niet de eerste keer dat hij langskomt. Maar het is een lieve die geen vlieg kwaad doet. Zijn postuur bezorgt hem niet veel vijanden. Hij komt altijd langs om gestreeld te worden. Hij wroet zich onder de handen van de baasjes waarna hij zich overgeeft en op zijn rug begint te spinnen. Hij wil hard gestreeld worden want hij bezit heel wat kracht. Na een tijdje houdt hij het voor gezien en vertrekt op zijn dooie gemak zonder ons nog een blik te gunnen.

Kochka weg ...

Het is stil in het grote huis. Silly, Mambo, Zazou, Ambiorix en Cleo zijn buiten op stap. Ik, Kochka, zie ze lopen vanachter het raam. De zon schijnt in mijn gespleten ogen. Ik mag nog niet alleen buiten. Ik moet wachten tot het weer stabieler is.
Ik hoor het baasje aan het werk in de badkamer en het vrouwtje poetsen. Ik profiteer ervan om ongestoord het hele huis te verkennen. Zalig! Ik besnuffel alles, laat mijn geursporen na en ga op elk lekker plaatsje even liggen rusten.Enkele uren later en na het tellen van de teruggekeerde poezen, missen de baasjes mij. Iedereen is lekker van het middagmaal aan het smullen. Ik ruik het en heb ook honger. De baasjes roepen mij, maar ik kom niet opdagen. Dat verwondert hen want meestal ben ik er als de kippen bij wanneer het om eten gaat. Ik verhef mijn stem, maar er komt geen reactie. Ik hoor de baasjes de trap op en af lopen, op zoek naar mij maar ze vinden me niet. Ik roep nogmaals. Voetstappen komen dichterbij en plots gaat de kelderdeur open. Ik kwispel met mijn staart zoals een tevreden hondje dat zijn baasjes terugziet. Ik ben weer helemaal gelukkig. Ik was namelijk stiekem achter het baasje mee de kelder binnengeslopen wanneer hij gereedschap kwam halen en had mij verstopt achter de warmtepompinstallatie. Het baasje vertrok en had de deur weer dichtgedaan. Ik ben toen de kelder verder gaan verkennen en besefte na mijn verkenning dat ik helemaal alleen in het donker zat. Ik heb dan maar gewacht.
Weer een les geleerd. Geduld loont, maar laat je niet opsluiten. Stilaan leer ik zo op eigen poten te staan. Terecht komen doe ik wel. Ik vlieg naar mijn bakje en eet de inhoud gulzig op. Stel je voor dat ik straks terug ergens vast kom te zitten.