Kochka weg ...

Het is stil in het grote huis. Silly, Mambo, Zazou, Ambiorix en Cleo zijn buiten op stap. Ik, Kochka, zie ze lopen vanachter het raam. De zon schijnt in mijn gespleten ogen. Ik mag nog niet alleen buiten. Ik moet wachten tot het weer stabieler is.
Ik hoor het baasje aan het werk in de badkamer en het vrouwtje poetsen. Ik profiteer ervan om ongestoord het hele huis te verkennen. Zalig! Ik besnuffel alles, laat mijn geursporen na en ga op elk lekker plaatsje even liggen rusten.Enkele uren later en na het tellen van de teruggekeerde poezen, missen de baasjes mij. Iedereen is lekker van het middagmaal aan het smullen. Ik ruik het en heb ook honger. De baasjes roepen mij, maar ik kom niet opdagen. Dat verwondert hen want meestal ben ik er als de kippen bij wanneer het om eten gaat. Ik verhef mijn stem, maar er komt geen reactie. Ik hoor de baasjes de trap op en af lopen, op zoek naar mij maar ze vinden me niet. Ik roep nogmaals. Voetstappen komen dichterbij en plots gaat de kelderdeur open. Ik kwispel met mijn staart zoals een tevreden hondje dat zijn baasjes terugziet. Ik ben weer helemaal gelukkig. Ik was namelijk stiekem achter het baasje mee de kelder binnengeslopen wanneer hij gereedschap kwam halen en had mij verstopt achter de warmtepompinstallatie. Het baasje vertrok en had de deur weer dichtgedaan. Ik ben toen de kelder verder gaan verkennen en besefte na mijn verkenning dat ik helemaal alleen in het donker zat. Ik heb dan maar gewacht.
Weer een les geleerd. Geduld loont, maar laat je niet opsluiten. Stilaan leer ik zo op eigen poten te staan. Terecht komen doe ik wel. Ik vlieg naar mijn bakje en eet de inhoud gulzig op. Stel je voor dat ik straks terug ergens vast kom te zitten.