Ik, Silly, sta klaar om naar buiten te gaan voor mijn dagelijks verkenningstochtje. Ik moet op mijn achterste poten gaan staan om over de rand van de sneeuw te kijken. Wanneer de buitendeur geopend wordt, verkies ik om toch maar binnen te blijven. Ik haast me terug in mijn mand en maak me snel klaar om nog maar eens een dutje te doen. Ik kan maar beter uitgerust zijn tegen dat het weer wel een wandeling toelaat.
Cleo staat ook aan het grote raam. Ze rekt zich uit en kijkt verbaasd naar het witte deken dat over de tuin gespreid ligt. Ook zij keert terug naar haar vaste stek en begint aan een zoveelste dutje.
Kochka en Mambo wagen zich wel aan een uitje. Met hun lange harige pels zijn ze beter bestand tegen dit weer. Lang duurt hun tripje niet. Zij zitten ook liever lekker binnen bij de warmte van het houtvuur.
Zazou kijkt vanuit de hoogste plaats op de krabpaal hoe de vogeltjes de gepresenteerde noten en zaden komen oppikken. Zelfs de specht komt zijn maaltijd nuttigen.
Kira, de hond, stoeit als een wilde hengst door de hoge sneeuw tot die als dikke klonters aan de poten beginnen hangen. Dan moet hij naar binnen om volledig te ontdooien.
Kortom, we vinden het nog niet zo erg om binnen te blijven. Het is alleszins rustig en dat hebben we het liefst.
Het is niet gemakkelijk om te moeten samenleven met een zwart mormel dat alsmaar wil spelen en denkt dat het zeer sociaal bezig is met zijn medebewoners. Ik, en ik ben er van overtuigd niet de enige te zijn, wil rusten en slapen waar en wanneer ik wil. Na verschillende verkenningstochten tot aan de deur van de woonkamer waarbij de stilte in het huis de overtuiging bij me oproept dat er geen levende ziel te bespeuren valt, begeef ik me naar mijn favoriete plaats in de zetel. Hier word ik meestal gestreeld en geknuffeld. Ik nestel me knus als de Egyptische koningin 'Cleopatra' en kijk naar buiten waar allerlei soorten vogels zich komen tegoed doen aan een breed assortiment zaden dat hen ter beschikking wordt gesteld. Ik begin te knikkebollen en net op het moment dat ik even indommel, gaat mijn intern alarm af dat zegt dat ik niet meer alleen ben.
Ik open mijn ogen en kijk verschrikt in twee fonkelende kijkers van Kira, de hond. Vanwaar ze komt en hoe ze het doet, weet ik niet maar ik maak onmiddellijk duidelijk dat ik mijn stek niet opgeef. Ik ben klaar om in de aanval te gaan en leg mijn oren al naar achteren. Met een beetje geblaas erbij lukt het me dan toch om haar een respectabele afstand te doen nemen. Natuurlijk komt er van slapen niets meer in huis. Ik zal dan maar op de baasjes wachten om een veiliger gevoel en bescherming te krijgen.
.jpg)
