Geen weer voor poezenpoten ...

Ik, Silly, sta klaar om naar buiten te gaan voor mijn dagelijks verkenningstochtje. Ik moet op mijn achterste poten gaan staan om over de rand van de sneeuw te kijken. Wanneer de buitendeur geopend wordt, verkies ik om toch maar binnen te blijven. Ik haast me terug in mijn mand en maak me snel klaar om nog maar eens een dutje te doen. Ik kan maar beter uitgerust zijn tegen dat het weer wel een wandeling toelaat.
Cleo staat ook aan het grote raam. Ze rekt zich uit en kijkt verbaasd naar het witte deken dat over de tuin gespreid ligt. Ook zij keert terug naar haar vaste stek en begint aan een zoveelste dutje.
Kochka en Mambo wagen zich wel aan een uitje. Met hun lange harige pels zijn ze beter bestand tegen dit weer. Lang duurt hun tripje niet. Zij zitten ook liever lekker binnen bij de warmte van het houtvuur.
Zazou kijkt vanuit de hoogste plaats op de krabpaal hoe de vogeltjes de gepresenteerde noten en zaden komen oppikken. Zelfs de specht komt zijn maaltijd nuttigen.
Kira, de hond, stoeit als een wilde hengst door de hoge sneeuw tot die als dikke klonters aan de poten beginnen hangen. Dan moet hij naar binnen om volledig te ontdooien.
Kortom, we vinden het nog niet zo erg om binnen te blijven. Het is alleszins rustig en dat hebben we het liefst.