Pauze ...

De rust is weergekeerd. Iedereen slaapt. Nog moe van het opstaan, het uitrekken, het wassen en het ontbijt. Iedereen ligt opgerold, op de rug of hangend op zijn of haar lievelingsplekje variërend van bovenop de diepvries, in een iglo, in de zetel, op het bed, op de krabpaal, in een rieten mand, op de kleerkast, in de hangmat, op de trap, in een lege aardappelenbak, op de laptoptas, op de platendraaier, en ga zo maar door. Als het maar aangenaam en rustig ligt. 's Middags staan we nog eens op omdat we aan enkele behoeften tegemoet moeten komen. Onze grommende magen moeten gevuld worden waarna we ons nogmaals wassen om daarna een ander lievelingsplekje op te zoeken en vervolgens weer in een diepe slaap vallen. Alleen wanneer de baasjes thuis komen, worden we iets actiever. We weten dat we dan flink geknuffeld worden. Dat doet zo'n deugd, hoor. We kijken er al naar uit. 'Zucht en gaap', nu nog even dutten.

Neus aan neus ...

Ik, Silly, ga graag op verkenning in de tuin en in de buurt. Er valt elke dag wel iets anders te beleven. Geritsel in de struiken of een kwetterende vogel in een boom. Soms zelfs een poes aan de andere kant van de omheining. En de geuren die je kan opsnuiven op de grond. Zeer verleidelijk. Maar kapers zijn er op de kust helaas ook. Kira, het zwarte mormel, komt dan mijn rust verstoren. Ze probeert zich zo klein mogelijk te maken om met me te willen spelen, maar haar gewicht en grootte komen mij niet zo goed uit. Ik spuw naar haar en laat me duidelijk horen om te zeggen dat ze binnen mijn persoonlijke perimeter zit waarin ik geen ander duld en dat ze een ander plekje in de tuin moet innemen. Gelukkig geeft ze het na een tijdje op of roepen de baasjes de hond bij hen wat ze dan na veel twijfel en met spijt in het hart doet. Dan kan ik eindelijk mijn gewone gang weer gaan en nestel ik mij weer knus op mijn uitkijkpost om de indrukken van het moment tot mij te laten komen.