Silly kon niet meer ...

Sinds er eind 2013 darmkanker bij me ontdekt werd, waren de zorgen van de baasjes meer dan goed. Elke dag mijn pilletjes en ik kon ongehinderd mijn gang blijven gaan. Ik bleef ook aan het hoofd van het gezin. Geregeld orde op zaken zetten en verder mijn luilekker leventje leiden. In de tuin op jacht gaan naar muizen was mijn grootste hobby. Verleden jaar brak ik zelfs zonder het te beseffen een beentje in mijn achterpoot. Enkele dagen voorzichtig zijn was voldoende om terug mijn plan te kunnen trekken. Ik ben trouwens altijd het alfa-typetje geweest en mocht dus niets aan de anderen laten merken. Maar het ging eigenlijk al iets minder goed met me. In november en december 2014, weigerde ik nog te eten en te drinken. Ik nestelde mij in de zetel en kwam er niet meer uit. Ik voelde dat de kanker zich verder had gezet. Met de zeer toegewijde hulp en zorg van de baasjes kwam ik er weer bovenop. Ik voelde mij beter. Maar twee maanden later, begin 2015, kreeg ik diarree. Na een echografie bleek de darmkanker zeer ver gevorderd te zijn. Mijn verteringsproces nam af en ondanks het feit dat ik constant at en dronk, vermagerde ik zienderogen. De medicatie werd tot het maximale verhoogd, maar het mocht niet baten. Toen ik slechts drie kilogram woog, was het voor mij genoeg. De pijn werd me teveel en mijn krachten namen af. Eten betekende mest maken en mijn achterwerk begon te ontsteken, dus nog meer pijn. Ik was in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ik kon niets meer ophouden. De baasjes moesten constant poetsen. Ik staakte mijn pogingen om nog te eten en te drinken. Ik had wel zin en mentaal was ik nog sterk maar het had geen zin meer. Door op die wijze mijn wens kenbaar te maken en mij af te sluiten in mijn veilig iglootje, beseften de baasjes dat mijn tijd opraakte en na rijp en zeer moeilijk beraad lieten ze me op maandag 9 februari bij de dierenarts rustig inslapen. Ik lig nu in de tuin bij Zazou, Obelix en Ambiorix maar eigenlijk ben ik nooit ver weg.

Na een lang oponthoud ...

Geen nieuws, goed nieuws wordt er meestal gezegd, maar niets is minder waar. Afgelopen jaar, juni 2014, mochten we een 'nieuwe' poes verwelkomen. Een beetje onderkomen en verwaarloosd, dus zorgen genoeg. En ja, Obelix, een Britse korthaar, werd na twee operaties (een gezwel in de nek en tegelijk een castratie) weer helemaal de oude. Na een kort genezingsproces was het hek van de dam en begon hij de anderen uit te dagen om zijn plaatsje op de ladder te verkrijgen. Er was leven genoeg in huis en ook daarbuiten. Verkennend en genietend in de zon op een rustig plaatsje in de tuin. Na een tijdje was de hiërarchie bepaald en de rust teruggekeerd. Maar op een normale avond in augustus, net voor het avondeten waar hij zich zoals steeds present meldde, begon hij te hoesten en ratelende geluiden te maken. Hij bleek te stikken. Zonder twijfelen werd Obelix tegen een hels tempo naar de dierenarts gebracht maar onderweg leverde hij een felle doodstrijd. Hij stikte, na verwoede beademingen van de baasjes, in zijn eigen bloed. Reanimatie was niet meer mogelijk. Een tegenslag en weerom een zware dobber om te dragen. Ondertussen ligt hij in de tuin begraven naast Ambiorix, Zazou en Obelix. Elke dag brengen Kochka, Mambo, Silly en Cleo en de baasjes nog een groet aan hun beste vriendjes. Het ga je goed, jongen.