Na een lang oponthoud ...

Geen nieuws, goed nieuws wordt er meestal gezegd, maar niets is minder waar. Afgelopen jaar, juni 2014, mochten we een 'nieuwe' poes verwelkomen. Een beetje onderkomen en verwaarloosd, dus zorgen genoeg. En ja, Obelix, een Britse korthaar, werd na twee operaties (een gezwel in de nek en tegelijk een castratie) weer helemaal de oude. Na een kort genezingsproces was het hek van de dam en begon hij de anderen uit te dagen om zijn plaatsje op de ladder te verkrijgen. Er was leven genoeg in huis en ook daarbuiten. Verkennend en genietend in de zon op een rustig plaatsje in de tuin. Na een tijdje was de hiërarchie bepaald en de rust teruggekeerd. Maar op een normale avond in augustus, net voor het avondeten waar hij zich zoals steeds present meldde, begon hij te hoesten en ratelende geluiden te maken. Hij bleek te stikken. Zonder twijfelen werd Obelix tegen een hels tempo naar de dierenarts gebracht maar onderweg leverde hij een felle doodstrijd. Hij stikte, na verwoede beademingen van de baasjes, in zijn eigen bloed. Reanimatie was niet meer mogelijk. Een tegenslag en weerom een zware dobber om te dragen. Ondertussen ligt hij in de tuin begraven naast Ambiorix, Zazou en Obelix. Elke dag brengen Kochka, Mambo, Silly en Cleo en de baasjes nog een groet aan hun beste vriendjes. Het ga je goed, jongen.