Mambo heeft lief ...

Zoals ik je vroeger reeds vertelde, is de enige die bij mij thuis is gebleven, Kochka. De laatste tijd valt hij mij meer lastig dan ik zelf wil en dan moet ik hem een knauw geven. Dat is de enige manier om hem te stoppen. Hij heeft nog zoveel te leren. Het wordt echter stilaan tijd dat hij op zijn eigen poten gaat staan. Altijd maar spelen, iedereen achtervolgen, besluipen, schijnaanvallen, in de nek bijten doch niet echt doorbijten, het eten uit de bakjes van de andere poezen oppeuzelen. En wanneer hij dan na dit alles echt moe is, durft hij dicht tegen me aankruipen. Je kan er op dat moment niet boos op zijn. Dus neem ik mijn zoon in mijn armen en doen we een tukje.

Kochka leert ...

Ik heb mijn eigen televisie ontdekt. Een super de luxe model want wanneer je je neus tegen het scherm duwt, krijg je zelfs een zeer breed beeld net zoals wanneer je onder een aquarium doorloopt. Wanneer je dan spreekt, klinkt het zo heel dof. Alleen scheelt er iets met het beeld. Normaal rolt het of is het vervormt omwille van de magneten die defect zijn. Maar hier draait het rond en rond en ik kan er niets van maken. En aan de binnenzijde van het scherm klotst water. Niet normaal, dus. Hé, maar dat ken ik en dat ook. Het is mijn dekentje. Snel het vrouwtje verwittigen dat er iets niet pluis is met mijn televisie.

Mysterieus rood (2) ...

Tot op heden hebben wij en de baasjes geen (bloed)sporen meer gevonden. Ze vermoeden dat wij gevochten hebben en daarna onze wonden hebben gelikt. Door ons speeksel ontsmetten we onze wonden en stolt het bloed sneller. Alle sporen zijn gewist. Dus het ingestelde onderzoek is gestaakt in afwachting van eventuele verdere aanwijzingen die nog aan het licht kunnen komen. Het enige dat we misschien minder opvallend moeten doen, is slechts tijdens de afwezigheid van de baasjes Cleo achterna zitten. We kunnen haar niet luchten. Een zwarte kat brengt alleen maar ongeluk. Dus spannen we met z'n allen samen tegen Cleo. Maar als er gevochten en geroepen wordt, maakt Kochka zich ferm uit de voeten en verstopt zich op een onvindbare plaats. Mambo en Ambiorix snellen ter hulp, met of tegen het geviseerde slachtoffer. Zazou houdt zich meestal wijselijk afzijdig behalve wanneer zijzelf de aanleiding geeft tot een machtstrijd.
Voorlopig lopen we dus nog vrij rond en doen alsof onze neus bloed. Tiens, zou dat misschien de verklaring van die bloedsporen zijn? Of is er een vampier in huis?

Mysterieus rood (1) ...

Er is paniek bij de thuiskomst van het vrouwtje. Een rood plasje en verscheidene opgedroogde rode vlekken vertonen zich her en der op de vloer van de inkomsthal. Net alsof een klein levend wezen het heeft moeten bekopen met zijn of haar leven tegen een of meerderen van ons, namelijk de zes prooidieren van het huis. Elders in het huis is geen enkel bloederig spoor te volgen noch achtergebleven haar of huid te bespeuren. Een mysterie. Normaal gezien komen we met enkelen naar beneden om het vrouwtje te begroeten, maar niemand van ons die dat doet. Er is alleszins iets gebeurd. Het vrouwtje onderwerpt elk van ons aan een grondig lijfelijk onderzoek, maar niemand slaakt een kreet van pijn. Allerlei vermoedens en scenario's worden gevormd, maar geen enkel daarvan kan worden bekrachtigd. Ook wanneer het baasje thuis komt, ondergaan we allen nogmaals, met onze voorpoten tegen de muur, een lijfelijk onderzoek, maar ook hij kan niets vinden. Ieder van ons eet goed en er is op ons gestroomlijnde lijf geen enkel spatje bloed te bespeuren. Het mysterie blijft. Misschien dat er in de loop van de avond of morgen meer gegevens kunnen worden verzameld om het slachtoffer te identificeren of de dader bij de kraag te vatten. Wij houden de lippen alleszins stijf op elkaar. Dat hebben we met onze bende afgesproken. Wordt vervolgd ...

Ambiorix op zoek …

Het is laat en iedereen, behalve ik, heeft een slaapplaats gevonden. Ik begeef mij, zoals altijd, naar mijn vaste stek. Groot is mijn verbazing wanneer ik vaststel dat Cleo in mijn mandje ligt. Wat nu? Ik dool wat rond maar kan geen andere geschikte plaats vinden. Ik kijk mijn baasjes aan en zeg luid dat ik helemaal niet akkoord ga met deze regeling. Zij tonen begrip. Het vrouwtje strekt haar beide benen en steunt met haar voeten op de salontafel. Ze bedekt haar benen met een warm dekentje. Mijn frank, of liever eurocent, valt. Ik heb een ‘A-HA’ herinnering. Vroeger, wanneer ik nog klein was, zocht ik ’s avonds altijd het gezelschap van het vrouwtje op want dan werd ik lekker verwend. Via de zetel wandel ik gemoedelijk over haar benen tot ik met mijn neus in aanraking kom met haar voeten. Dan leg ik mij volledig uitgestrekt neer. Zalig, net als toen.

Zazou geniet wanneer het kan …

Joepie. De blauwe slaapkamer is helemaal afgewerkt. De stores hangen. Het bed is bedekt met fris gewassen beddengoed. Samen met Silly probeer ik de vering uit en wauw dat ligt lekker zacht. Ik heb van deze kamer stilaan mijn eigen territorium gemaakt. Hier kan ik rustig mijn ‘winterslaap’ aanvangen zonder dat ik word lastig gevallen door Cleo. Ze tiranniseert de hele bende en vooral mij, maar ik laat me niet doen. Ieder om beurt zitten we achter Cleo aan. Zelfs Mambo die normaal geen vlieg kwaad doet. Cleo wil opklimmen langs de hiërarchische ladder, maar ik wil haar houden waar ze zich nu bevindt. Silly is de oudste en de leidster van het volledige pak en ook daarbuiten. Dan staan Mambo en ik er net onder, Ambiorix houdt zich in het midden, Cleo volgt maar tart dus geregeld het lot. Kochka heeft omwille van zijn jeugdige leeftijd, nu zes maanden, nog geen echte rangschikking. Opgelet, ik ga even een kijkje nemen in de woonkamer.Normaal staat Cleo achter de hoek te wachten om mij terug naar boven te jagen. Ze staat dan ter plaatse te trappelen op lawaaierig isolatiemateriaal dat ter bescherming op de treden is aangebracht zolang er nog werken in het huis aan de gang zijn. Telkens weer trap ik in haar val. Met haar kan je niet voorzichtig genoeg zijn. Voorzichtig pols ik even om de hoek. Deze keer is er niemand te zien. Even mijn rondje door het huis afwerken en daarna lekker wegdromen op mijn bedje.

Ambiorix kan er weer tegen ...

Gisterenmorgen rook ik onraad. Ik hoorde een bekend in de oren klinkend geluid? Namelijk dat van een poezenreismand. Zulke reismand wordt meestal gebruikt voor een reis naar de dierenarts en terug. Niemand van ons weet wie zijn of haar beurt het is en dus reppen we ons allemaal uit de voeten. Ik verstop me zo ver mogelijk weg, maak me heel klein en blijf onbeweeglijk zitten. Ik vraag me ondertussen af of ik kwaaltjes heb, maar hierop is mijn antwoord negatief. Dus mij zullen ze niet moeten hebben. Maar voor ik het goed en wel besef, zit het vrouwtje toch achter mij aan. Normaal heb ik niets tegen het feit dat de vrouwtjes achter mij aan zitten, maar zeker niet om mij in een oncomfortabele mand te laten ontvoeren. Ik haal het onderste uit de kan betreffende mijn sprintsnelheid, maak een aantal schijnbewegingen en ‘bokkensprongen’, maar na een half uur heeft ze mij te pakken. Beiden zijn we bijna uitgeput. Ik spartel nog wat tegen, gebruik mijn scherpe nagels, maar het pleit is beslecht. Nu gaat het met de auto verder. Toegekomen bij de dierenarts, ruik ik de onaangename geur die nare herinneringen bij mij oproept. De deur van de reismand opent zich, maar ik spreid mijn poten zodanig dat er in elke hoek een poot vast zit. Tevergeefs want het deksel gaat er af en ik begin te zweven. Twee sterke armen heffen mij omhoog waarna ik op de onderzoekstafel beland. Ik maak me zo laag mogelijk, misschien val ik dan niet meer op. Wat nu? Na wat bepotel over heel mijn lijf wordt mijn nekvel bijeen geknepen en ik voel een lichte prik gevolgd door een andere. Hierna voel ik de greep lossen waarna ik een lieve streling over mijn pels gewaar wordt. Voor de rest gebeurt er niets meer. Ik vlucht in de nog geopende reismand en stop me helemaal achteraan weg. Het deurtje gaat dicht. Ik hoor nog wat gepraat van mijn vrouwtje en een vreemde stem. Dan ga ik de lucht in met reismand en voor ik het besef voel ik frisse, zuivere lucht in mijn neusgaten. Oef, we zijn buiten. Het ritje naar huis is meegenomen. Wanneer ik thuis wordt vrijgelaten, komen de anderen mij besnuffelen en blazen ze want ergens hangt er aan mij een geurtje. Om te bekomen van deze stresssituatie, zoek ik mijn meest geliefde plek op en val niet veel later in een diepe slaap. Ik kan weer op mijn beide oren slapen gedurende een jaar.

Gestripte poezen ...

Wij, poezen, liggen nogal goed in de markt. Wij zijn mooi omwille van de symmetrische vormen van ons lichaam en ons hoofd. Schoonheid is iets dat de mensen, hoe primitief ze ook zijn, aantrekt. Hebben wij geluk, zeg. Al wat we doen, goed of slecht, geen mens kan het ons lang kwalijk nemen. Eerst gaan we ons even verstoppen en iets later komen we poeslief, spinnend en strelend, uit de hoek. De baasjes kunnen ons dan niets meer weigeren. En telkens lopen ze in onze poezenval. Net zoals enkele van de zovele bekende V.I.C. (Very Important Cats) die het ver geschopt hebben ondanks hun negatieve voorstelling. Geregeld volgen we hun getekende anecdotes onder de vorm van een stripverhaal of een film. Kan jij raden wie ze zijn?

Heb je de Rooie Kater van Jan, Jans en de kinderen, Heatcliff, Tom Poes van Bommel, Tom van Tom en Jerry, Sylvester, Shtinky van Mutts, Felix, de kat, Le Chat (De Kat), Heinz en Garfield herkend? Goed zo! Dan gaan we ons nu met z'n zessen even verder verdiepen in de laatste strip van een nieuwe kattenheld. Maar daarover later. Doei.

Kochka past zich aan ...

Mijn baasjes vinden mij zeer actief. Ik spring en hol door alle vertrekken van het huis. Geregeld met Ambiorix voor of achter mij. Cleo vliegt voor mij uit, recht haar veilige hol in waar we voor de ingang een potengevecht leveren. Zij is razendsnel waardoor ik de aftocht moet blazen. Mijn mama Mambo heeft soms genoeg van mijn 'anderen lastig vallen' en dan krijg ik een stevige klap op mijn bek. Om af te koelen, zoek ik dan maar een rustig plekje op met voldoende overzicht op de omgeving. Ik gedraag me dan weer beeldig en val bijna niet op tussen de postuurtjes. Lang kan ik dit echter niet volhouden, hoor. Hey, daar hebben we Zazou. Zou ze mij al gezien hebben? Even vragen.

Ambiorix aangesteld ...

Vooraleer een verhaal voor publicatie de deur gaat, is er na de auteur een extra controle nodig betreffende de spelling, de correcte inhoud en de layout. Daarom ben ik vanaf vandaag als eindredacteur voor onze blog aangesteld. Er ontgaat mij niets want ik zit er met mijn neus op. Wanneer de waarheid onrecht wordt aangedaan, grijp ik in. En fouten die ik vind. Voila, hier weer eentje. Leren ze het dan nooit?. Waar is die correctietoets?

Silly leest ...

Mmm, lekker geslapen. Tijd voor een wandelingetje. Wanneer mijn bazinneke de deur naar de tuin opent, slaan de wind en de regen me in mijn gezicht. Neen, toch maar geen wandelingetje. Ik nestel me terug op mijn vaste plaats in de zetel en neem een boek. De andere poezen komen dichterbij zitten want ze weten dat het ogenblik aangebroken is om voor te lezen. Dat hebben ze dolgraag. Knus gezellig bijeen, elk in zijn meest comfortabele houding. Voor Ambiorix wil dat zeggen op zijn rug met zijn pootjes in de lucht en met een oog half open, Zazou ligt met haar kop in mijn richting op de rand van de mand en Mambo en Kochka liggen in bolletje op de krabpaal, die boven mij uitsteekt. Vandaag lees ik voor uit een van de negenentwintig boeken uit de serie 'De kat die ...' waarin we de avonturen volgen van Qwilleran en zijn Siamezen, Koko en Yum Yum. Met z'n drietjes lossen ze telkens allerlei mysteries op. De schrijfster, Lilian Jackson Braun, maakt van deze katten belangrijke hoofdpersonnages die hun baasje meer dan eens beïnvloeden wanneer een beslissing moet genomen worden. Ik lees met veel intonatie en probeer het voor mijn rasgenoten zo spannend mogelijk te houden zodat ze aandachtig blijven en niet met hun gesnurk boven mijn stem uitstijgen. Zo, tot na de lezing dan.

Dicht bij elkaar is warm ...

Brrr, de temperatuur duikt tot aan het vriespunt. Vanmorgen was het groene gras wit. We voelden het vannacht al aankomen. De winter is in aantocht. Het baasje heeft verleden maand al sneeuw gehad in het zuiden van Duitsland. Gelukkig geen zwarte. Onze mooie dikke bontmantel beschermt ons dan wel tegen kleine temperatuursverschillen maar wanneer het warmer kan, twijfelen we niet om de slaapkamer van de baasjes om te toveren in een slaapzaal. Ambiorix nestelt zich dan aan het voeteinde van het bed, bovenop het donsdeken, tussen twee benen, Zazou kruipt als een bolleteje in een buitenmaatse pantoffel, Silly drukt zich in de schoot van het bazinneke, Kochka komt geregeld eens bovenop het bed kijken of er nog een plaatsje vrij is, een dikke teen klaar ligt om in te bijten of om iedereen die ingeslapen is even te onderbreken tijdens de nachtelijke siesta. Mambo legt zich neer op een speeldeken, maar verkiest liever een harde ondergrond zoals de vloer of het nachtkastje. Cleo zien we niet. Die is tevreden dat iedereen op een kamer bijeen getroept is zodat ze eindelijk ongegeneerd haar inspectieronde door het huis kan voeren waarna ze in een grote gevlochten mand op een dik kussen kan wegdromen van ... knrrr (snurk) ... pfff (uitblazen) ...

Lopen jongens, lopen meisjes ...

Het is weer het begin van de maand en dan moeten we allemaal lopen voor ons leven. We verstoppen ons dan op plaatsjes waar we anders niet komen. We voelen het aan de electromagnetische golven die de baasjes uitzenden. Tijdens die eerste dagen moeten we allemaal, inclusief baasje of bazinnetje, op de weegschaal. Samen goed voor 25,70 kg. Cleo: 3,40 kg, Zazou: 3,50 kg, Mambo: 4,00 kg, Kochka: 4,40 kg, Silly: 4,80 kg en Ambiorix: 5,60 kg. Over de baasjes spreken we hier niet. Het lukt hen altijd ons te slim af te zijn. Behoedzaam worden we met lieve woordjes benaderd en voor we het goed en wel weten, kunnen we geen kant meer op. Net zoals ze ons een kambeurt geven. Maar achteraf worden we dubbel en dik beloond met een snoepje (lees kroketje). Allez, het is weer achter de rug en we zijn weer gerust voor een maand. Mm, lekker snoepje. Tot volgende keer.

Mambo reageert geschokt ...

Leuk weertje vandaag. Ideaal voor een wandelingetje door de tuin met het bazinneke. De gele, rode en bruine bladeren vallen om me heen. Wauw, ik zal er een paar vangen. Hey, daar heb je Belle en haar zes maanden oude veulen Eros. Ik ga nog eens neuzen neuzen met hem doen zoals vorige keer. Ik ben nogal nieuwsgierig, zie je. Misschien denken mijn baasjes dat ik niet goed kan zien, maar niets is minder waar. Met mijn staart rechtop, loop ik op hem af. Hij zet enkele passen in mijn richting. Maar plots gaat er een schok door mijn lijf. Ik weet niet wat het is. Ik loop weg en kijk achter mij. Maar er is niets. Hoe kan dat nu? Was het Eros, mijn baasje in de verte of het bazinneke? Neen, niets van dit alles. Het is de laagspanning die op de afsluiting rond de weide staat. Het baasje heeft er vanmorgen ook al toevallig aangehangen. Ik voel het nog in mijn staart en rug. Voor mij is het genoeg voor vandaag. Ik keer terug naar binnen zodat ik al slapend mijn nare ervaring kan vergeten. Slaap lekker.