Ambiorix kan er weer tegen ...

Gisterenmorgen rook ik onraad. Ik hoorde een bekend in de oren klinkend geluid? Namelijk dat van een poezenreismand. Zulke reismand wordt meestal gebruikt voor een reis naar de dierenarts en terug. Niemand van ons weet wie zijn of haar beurt het is en dus reppen we ons allemaal uit de voeten. Ik verstop me zo ver mogelijk weg, maak me heel klein en blijf onbeweeglijk zitten. Ik vraag me ondertussen af of ik kwaaltjes heb, maar hierop is mijn antwoord negatief. Dus mij zullen ze niet moeten hebben. Maar voor ik het goed en wel besef, zit het vrouwtje toch achter mij aan. Normaal heb ik niets tegen het feit dat de vrouwtjes achter mij aan zitten, maar zeker niet om mij in een oncomfortabele mand te laten ontvoeren. Ik haal het onderste uit de kan betreffende mijn sprintsnelheid, maak een aantal schijnbewegingen en ‘bokkensprongen’, maar na een half uur heeft ze mij te pakken. Beiden zijn we bijna uitgeput. Ik spartel nog wat tegen, gebruik mijn scherpe nagels, maar het pleit is beslecht. Nu gaat het met de auto verder. Toegekomen bij de dierenarts, ruik ik de onaangename geur die nare herinneringen bij mij oproept. De deur van de reismand opent zich, maar ik spreid mijn poten zodanig dat er in elke hoek een poot vast zit. Tevergeefs want het deksel gaat er af en ik begin te zweven. Twee sterke armen heffen mij omhoog waarna ik op de onderzoekstafel beland. Ik maak me zo laag mogelijk, misschien val ik dan niet meer op. Wat nu? Na wat bepotel over heel mijn lijf wordt mijn nekvel bijeen geknepen en ik voel een lichte prik gevolgd door een andere. Hierna voel ik de greep lossen waarna ik een lieve streling over mijn pels gewaar wordt. Voor de rest gebeurt er niets meer. Ik vlucht in de nog geopende reismand en stop me helemaal achteraan weg. Het deurtje gaat dicht. Ik hoor nog wat gepraat van mijn vrouwtje en een vreemde stem. Dan ga ik de lucht in met reismand en voor ik het besef voel ik frisse, zuivere lucht in mijn neusgaten. Oef, we zijn buiten. Het ritje naar huis is meegenomen. Wanneer ik thuis wordt vrijgelaten, komen de anderen mij besnuffelen en blazen ze want ergens hangt er aan mij een geurtje. Om te bekomen van deze stresssituatie, zoek ik mijn meest geliefde plek op en val niet veel later in een diepe slaap. Ik kan weer op mijn beide oren slapen gedurende een jaar.