Mambo in de ziekenboeg ...

Ik lig zoals elke dag te genieten op de trap en kijk naar de jonge poesjes die in de voortuin bij de overburen ravotten. Het zonnetje maakt me helemaal warm en ik kijk al uit naar de lente. Vanuit mijn hoge positie overzie ik de straat en de uitzonderlijke voorbijgangers.
Maar plots schrik ik op van iets, ik maak een beweging om weg te komen maar ik bevind me niet meer op de trap maar in de lucht. Ik begin te vallen, raak onderweg waarschijnlijk nog een balustrade en beland bijna zes meter lager aan de voordeur. Van de schrik ren ik terug de trap op. Ik laat hierbij een bloedspoor van fijne druppels achter. Eens terug boven druppelt mijn neus helemaal rood. Ik voel me niet lekker. Misschien beef ik nog van het bang zijn, een gevoel dat ik normaal niet ken. Ik ga languit liggen op de vloer. Mijn hoektanden doen pijn en het speeksel loopt uit mijn bek.
Mijn baasje zien zich genoodzaakt om met mij langs de dierenarts te gaan. Mijn lijf wordt door haar van voor tot achter nauwkeurig bepoteld maar ik vertoon geen pijn aan mijn ledematen. 'Een mogelijke lichte hersenschudding' luidt de uitslag. Een injectie cortisone tegen de pijn en ik kan terug mee. Ik moet ook enkele dagen een cortisone pilletje slikken om de zwellingen, moesten die er zijn, en de pijn te onderdrukken. Daarna zou ik er weer bovenop moeten zijn.
Thuisgekomen krijg ik de behandeling van een gehersenschudde. De kamer wordt bijna volledig verduisterd en ik mag geen bezoek. Ik nestel me op het grote bed en slaap. Het baasje komt geregeld eens binnen om te zien hoe ik het stel. Mijn spieren doen pijn waardoor ik mij snel neerleg. Mijn tanden doen nog een beetje pijn.
's Avonds heb ik gelukkig mijn eetlust en dorst teruggevonden. Ik waag me terug langs de trap naar beneden en probeer de draad weer op te nemen.
Gelukkig laten de honden mij met rust. Ik laat me verwennen. Hopelijk gaat het de volgende dagen alleen maar beter.

Silly is pastoor ...

Elke dag ben ik bereid te luisteren naar mijn gelovigen. Ik doe mijn dagelijkse ronde door het huis en mijn huisgenoten kunnen dan hun grieven kwijt.
Ik kan goed luisteren en af en toe spreek ik hen enkele bemoedigende woorden toe.
Op vrijdag komen ze om beurten biechten. Ik zit dan, zoals het een pastoor past, in de biechtstoel. In feite koppel ik het aan mijn liefste bezigheid: in de mand liggen. Ik probeer dan niet, zoals een pastoor, in slaap te vallen, alhoewel dat niet gemakkelijk is. We zien mekaar door de mazen van de mand en de gelovige fluistert dan zijn zonden door het riet. Ik beantwoord met een kort gemiauw ter bevestiging en leg ze op het einde van de biecht een goeie daad ten uitvoer voor.
Vooral Mambo komt de laatste tijd wat vaker. Maar ja, ik mag niet uit de biecht klappen.

Zazou zegt vaarwel ...

Dag allemaal, ziehier nog enkele momentopnamen van mijn aardse bestaan. Ik denk met veel plezier terug aan alle ervaringen die ik met jullie heb mogen beleven. Ambiorix en Spooky groeten jullie en stellen het wel in dit poezenparadijs. Mijn achterpootjes kan ik weer gebruiken en mijn nieren functioneren weer naar behoren. Mijn voormalige vriendjes nemen de leiding en ik loop met hen mee. Ze laten mij alle zalige plekjes van het poezenparadijs zien. Wanneer je dit weet dan is het niet zo erg om het aardse bestaan voor het eeuwige leven te ruilen. Het is hier hemels. Ik ben hier gelukkig en heb geen zorgen meer. Mag ik jullie nog het beste wensen en we zien mekaar vast nog wel al is het in jullie dromen. Geniet en hou jullie goed. Zazou.

Kochka, een hond ...

Nadat de honden elk in hun bench zijn ondergebracht, is de kust vrij voor Cleo en Kochka.
Silly en Mambo hebben hun vaste stek waar de honden niet bij kunnen alhoewel Jessy graag zou willen.
De eerstgenoemden sijpelen een voor een de woonkamer binnen die aan een grondige inspectie wordt onderworpen. Wat heeft de andere soort vandaag voor sporen nagelaten.
Nadat alles besnuffeld is, nestelen ze zich rond de kachel, die een zalige directe warmte verspreidt.
Kochka is vooral geïnteresseerd in de grote hondenmand en de geur bevalt hem zeer. Hij rolt zich zolang tot hij er als een pacha bij ligt en in slaap sukkelt. 'Zalig, hier blijf ik de hele nacht', is er op zijn snuit te lezen.
Mambo heeft altijd een zeer grote dorst. Vers water en liefst in een hondenkom van ideale grootte. Voorzichtig drinkend alsof het champagne is, laaft ze zich.
Stilaan valt een volledige rust in huis want de nacht is ondertussen ingetreden.

Zazou volgt Ambiorix …

Ik voel me reeds enkele dagen slecht. Ik heb geen honger en drink liever niets. Ik wil rusten want dan word ik misschien weer gezond wakker maar rusten gaat niet want ik heb pijn en voel me ziek.
De baasjes hebben mij woensdagmorgen naar de dierenarts gevoerd. De symptomen zijn niet duidelijk en daarom is er bloed genomen voor analyse. Ondertussen is het bang afwachten maar mijn pijn gaat niet weg. Alles wat de baasjes mij aanbieden, weiger ik pertinent. Ik weet wel dat ze het goed bedoelen, maar nu even niet!
’s Avonds ga ik terug naar de dierenarts voor de uitslag. Die is niet goed. Mijn nieren werken onbehoorlijk maar het is nog niet zo heel erg. Tegen de uitdroging krijg ik subcutaan fysiologische vloeistof toegediend. Ik moet ook een Fortekor nemen om de nierfunctie weer te verbeteren. Ik krijg weer hoop want er is kans op beterschap. Ik heb dorst en drink verscheidene keren. Ik stel mezelf voortdurend gerust door te spinnen.
Vanmorgen, donderdag, is er me nog eens fysiologische vloeistof onderhuids toegediend maar iets na de middag houdt het gevoel in mijn achterpootjes plots op. Ik weet niet wat me overkomt. Ik roep uit onmacht en om geholpen te worden. Ik wil rechtstaan en elders naartoe maar kan het niet.
Na een telefoontje van het baasje met de dierenarts wordt duidelijk dat een bloedklonter mijn achterpootjes verlamd heeft.
Na een allesomvattend overleg met de dierenarts die totaal geen enkele garantie op herstel kan bieden en de vergevorderde medische situatie beslissen de baasjes dat ik mijn gevecht mag staken. Ik voel me ook steeds meer achteruit gaan.
Om 1630 uur krijg ik een verdoving waarbij ik zeer slaperig word. Ik voel me veel rustiger worden en de pijn vermindert. Van dan af weet ik niets meer.

We hebben onze poes, Zazou, laten inslapen.
We hebben gedurende drie uur voorafgaand aan de moeilijk maar enige juiste beslissing, afscheid kunnen nemen van Zazou en ze nog in de mate van het mogelijke verwend door ze te strelen, er tegen te praten en ze gerust te stellen.
Zeven jaar heeft ze aan onze zijde gestaan.
Voor de zoveelste keer worden we getroffen door verdriet en telkens weer doet het pijn. Zoiets wordt je nooit gewoon.
We gaan haar gemiauw en haar aangename gezelschap missen.

Volgende week bij dooi wordt ze in de tuin, naast Ambiorix, begraven.