Mambo in de ziekenboeg ...

Ik lig zoals elke dag te genieten op de trap en kijk naar de jonge poesjes die in de voortuin bij de overburen ravotten. Het zonnetje maakt me helemaal warm en ik kijk al uit naar de lente. Vanuit mijn hoge positie overzie ik de straat en de uitzonderlijke voorbijgangers.
Maar plots schrik ik op van iets, ik maak een beweging om weg te komen maar ik bevind me niet meer op de trap maar in de lucht. Ik begin te vallen, raak onderweg waarschijnlijk nog een balustrade en beland bijna zes meter lager aan de voordeur. Van de schrik ren ik terug de trap op. Ik laat hierbij een bloedspoor van fijne druppels achter. Eens terug boven druppelt mijn neus helemaal rood. Ik voel me niet lekker. Misschien beef ik nog van het bang zijn, een gevoel dat ik normaal niet ken. Ik ga languit liggen op de vloer. Mijn hoektanden doen pijn en het speeksel loopt uit mijn bek.
Mijn baasje zien zich genoodzaakt om met mij langs de dierenarts te gaan. Mijn lijf wordt door haar van voor tot achter nauwkeurig bepoteld maar ik vertoon geen pijn aan mijn ledematen. 'Een mogelijke lichte hersenschudding' luidt de uitslag. Een injectie cortisone tegen de pijn en ik kan terug mee. Ik moet ook enkele dagen een cortisone pilletje slikken om de zwellingen, moesten die er zijn, en de pijn te onderdrukken. Daarna zou ik er weer bovenop moeten zijn.
Thuisgekomen krijg ik de behandeling van een gehersenschudde. De kamer wordt bijna volledig verduisterd en ik mag geen bezoek. Ik nestel me op het grote bed en slaap. Het baasje komt geregeld eens binnen om te zien hoe ik het stel. Mijn spieren doen pijn waardoor ik mij snel neerleg. Mijn tanden doen nog een beetje pijn.
's Avonds heb ik gelukkig mijn eetlust en dorst teruggevonden. Ik waag me terug langs de trap naar beneden en probeer de draad weer op te nemen.
Gelukkig laten de honden mij met rust. Ik laat me verwennen. Hopelijk gaat het de volgende dagen alleen maar beter.