Ik voel me reeds enkele dagen slecht. Ik heb geen honger en drink liever niets. Ik wil rusten want dan word ik misschien weer gezond wakker maar rusten gaat niet want ik heb pijn en voel me ziek.De baasjes hebben mij woensdagmorgen naar de dierenarts gevoerd. De symptomen zijn niet duidelijk en daarom is er bloed genomen voor analyse. Ondertussen is het bang afwachten maar mijn pijn gaat niet weg. Alles wat de baasjes mij aanbieden, weiger ik pertinent. Ik weet wel dat ze het goed bedoelen, maar nu even niet!
’s Avonds ga ik terug naar de dierenarts voor de uitslag. Die is niet goed. Mijn nieren werken onbehoorlijk maar het is nog niet zo heel erg. Tegen de uitdroging krijg ik subcutaan fysiologische vloeistof toegediend. Ik moet ook een Fortekor nemen om de nierfunctie weer te verbeteren. Ik krijg weer hoop want er is kans op beterschap. Ik heb dorst en drink verscheidene keren. Ik stel mezelf voortdurend gerust door te spinnen.
Vanmorgen, donderdag, is er me nog eens fysiologische vloeistof onderhuids toegediend maar iets na de middag houdt het gevoel in mijn achterpootjes plots op. Ik weet niet wat me overkomt. Ik roep uit onmacht en om geholpen te worden. Ik wil rechtstaan en elders naartoe maar kan het niet.
Na een telefoontje van het baasje met de dierenarts wordt duidelijk dat een bloedklonter mijn achterpootjes verlamd heeft.
Na een allesomvattend overleg met de dierenarts die totaal geen enkele garantie op herstel kan bieden en de vergevorderde medische situatie beslissen de baasjes dat ik mijn gevecht mag staken. Ik voel me ook steeds meer achteruit gaan.
Om 1630 uur krijg ik een verdoving waarbij ik zeer slaperig word. Ik voel me veel rustiger worden en de pijn vermindert. Van dan af weet ik niets meer.
We hebben onze poes, Zazou, laten inslapen.
We hebben gedurende drie uur voorafgaand aan de moeilijk maar enige juiste beslissing, afscheid kunnen nemen van Zazou en ze nog in de mate van het mogelijke verwend door ze te strelen, er tegen te praten en ze gerust te stellen.
Zeven jaar heeft ze aan onze zijde gestaan.
Voor de zoveelste keer worden we getroffen door verdriet en telkens weer doet het pijn. Zoiets wordt je nooit gewoon.
We gaan haar gemiauw en haar aangename gezelschap missen.
Volgende week bij dooi wordt ze in de tuin, naast Ambiorix, begraven.
.jpg)
Dat is altijd weer een pijnlijke ervaring; een beestje moeten afgeven. Het went nooit en het verdriet is altijd zeer groot. Elke poes is anders, miauwt anders, eet anders en zoals Zazou, zo was er maar één. Ik voel oprecht met jullie mee en weet als geen ander wat jullie nu voelen. Ik wens jullie heel veel sterkte. Eén troost misschien : Zazou had, net als alle andere dieren die jullie zo lief opgevangen hebben, een fantastisch leventje ten huize Mijten-Foucart. Warme, meelevende groetjes. Tereze
BeantwoordenVerwijderen