Zazou spreekt woorden ...

Vannacht, oudejaarsavond, was het niet van de poes. De kat was van huis en de muizen begonnen te dansen. Iets verderop was de kat op het spek gebonden waardoor iedereen de kat uit de boom keek. Een geniepigaard kneep de kat in het donker waarna de kat op de koord zat. Iedereen wist dat het geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Maar het eerste gewin was kattengespin, dacht hij. Hij wist er zoveel van als een kat van saffraan. In het donker zijn alle katten grijs. Daardoor kocht hij van iemand een kat in een zak. Die persoon had de kat in de zak namelijk de bel aangebonden. Die kat zette een hoge rug waardoor ze een tijd als kat en hond leefden. Nog wat later stuurde hij alleen nog zijn kat.

Poezen plannen ...

Na een doordeweekse dag, want wij, katten, voelen geen verschil met gisteren, vandaag of morgen, zijn beide baasjes thuis. Het is kerstavond. Het vrouwtje heeft een hele dag op haar benen moeten staan en is vermoeid. Het baasje heeft zijn beste beentje voorgezet en dat resulteert in een zeer lekkere maaltijd waar wij ook een beetje van kunnen genieten. Ze zitten nu gezellig bij mekaar. We hebben het begrepen. Veel beweging zit er vandaag niet meer in. Ieder van ons wandelt nog een beetje rond en kiest daarna een strategische positie. Sommigen in de buurt van de baasjes en anderen op een hoge uitkijkpost of in een malse mand. Na een halfuurtje hebben we ze, zonder dat ze het beseffen, volledig ingesloten. Ze kunnen nergens meer naartoe. Wanneer ze ons strelen, beginnen we te spinnen. We vinden het reuze. Na een tijdje ligt iedereen in een slapende roes. Is dat nu het gevoel van Kerstmis?

Poezen horoscopen ...

Nadat er een horoscoop voor mensen is gemaakt, bestaat er nu ook een horoscoop voor ons, katten. Wij, Silly en Zazou zijn Rammen (21 maart - 20 april), Ambiorix is een Leeuw (21 juli - 20 augustus) en Kochka is een Stier (21 april - 20 mei). Van Cleo en Mambo zijn geen geboortegegevens bekend maar dat deert hen niet zo. Geboren zijn ze alleszins! Nu we dat allemaal weten, gaan de baasjes ons nog beter begrijpen. Dat komt ons alleen maar ten goede. Nu nog de voorspellingen voor 2010 bekijken.

Zazou poetst ...

Na mijn tien dagen antibiotica ziet mijn tandvlees er al veel beter uit. Het is nog een beetje rood maar ik voel me lekkerder in mijn vel. Mijn collega's vinden dat ook alhoewel ik af en toe nog eens blaas wanneer er een van hen te dicht nadert. Mijn tanden zijn nu zelfs stralend wit. Wanneer ik in het donker glimlach, heb ik licht. Grapje! Een welriekende adem heb ik wel. 's Avonds na de laatste maaltijd van de dag, is het poetstijd, net voor het slapengaan. De baasjes hebben hun handen dan vol met mij. Het baasje houdt mij stevig vast want mijn vier pootjes zoeken altijd een gaatje om te kunnen ontsnappen. Het bazinneke poetst met een vingerborstel alle restjes van tussen mijn scherpe tanden. Een geluk want anders zouden er niet veel vingers overschieten. Ik spartel vooral tegen om hen te plagen want ik moet een reputatie hoog houden. De smaak is uiteindelijk nog niet zo slecht (Parodongyl tandpasta van Virbac). Oei, daar komt ze weer. Ik zal maar weer doen alsof ik het niet graag heb.

Kochka en Mambo krijgen mail ...

Na mekaar uit het oog te zijn verloren, is er e-mail nieuws. Nieuws en foto's van Kamiel, broer van Kochka en zoon van Mambo. De herinneringen liggen nog vers in het geheugen en ze roepen enkele emotionele en liefdevolle momenten op. Mambo is heel tevreden dat het zo goed gaat met haar zoon in het verre Kortenberg. Ze is fier op haar flink uit de kluiten gewassen zoon, die net zoals Kochka een deel van zijn mannelijkheid is kwijtgeraakt. Hij ziet er stralend en zelfverzekerd uit. Kochka, op zijn beurt, denkt nog aan de momenten dat hij met Kamiel er flink tegenaan is gegaan door ondere andere het voeren van schijngevechten zonder een duidelijke overwinnaar, te klimmen op alles wat mogelijk was en samen van eetbakje ruilen. Kortom, dat was nog eens een tijd.
Om jullie vaste lezers te verwennen, stel ik voor dat jullie de verschillen met mijn (vier)broer kunnen vinden. Kamiel en ik weten welke.

Mambo beleeft ...

Hip hip, het is wit. En een goeie dikke laag van tien centimeter en meer. Ik moet naar buiten. Mijn fel behaarde pootjes jeuken. Dit is mijn weer. Niet voor niets dat ik wat Noors boskatbloed in mij heb. Samen met Zazou, ook een nakomelingetje van een Noorse boskat en aan de beterhand, waag ik mij aan een wandelingetje door de sneeuw op zoek naar vogeltjes. Geen van ons beiden kan er eentje vangen, maar we houden ervan om ze bezig te zien. Ieder om beurt proberen we ongezien hun voederplaats te naderen. En net op het laatste nippertje kunnen ze aan onze scherpe nagels ontsnappen. We genieten van het zwakke zonnetje, dat onze langharige pels een beetje opwarmt bij een buitentemperatuur van -5° C. Lang blijven we niet buiten want de sneeuw begint zich onderaan onze buik op te stapelen. Dus kloppen we aan en de baasjes laten ons erin. Bij de houtkachel kunnen we de binnengebrachte sneeuw laten ontdooien. Er ontstaat dan een grote plas die de baasjes weer wat dweilwerk bezorgt. Wanneer ik helemaal droog ben, ga ik nog eens buiten. Kwestie van afleiding bij deze korte dagen.

Ambiorix stunt ...

Wat hoor ik toch allemaal. Ik ben van hardnekkig en vooral storend lawaai wakker geworden. Ik kijk langs de trap omlaag en zie het baasje op een ladder staan met een verfkwast. Dat heb ik al meer dan eens gezien. Maar mijn ogen gaan echt open wanneer ik de stelling van vijf meter zie. Het geopende luik van het platform staat verduiveld dicht bij de trap. Ik ga even dichterbij om de situatie in te schatten. Mm, volgens mijn berekeningen moet het kunnen. Ik maak een sierlijke en zelfzekere sprong tot op het luik maar in plaats van mijn gewicht op te vangen, wip ik even door en word ik dan, zoals op een springplank, de hoogte in geduwd en verder weg dan ik eerst berekend heb. Ik heb ook geen parachute mee, maar ben genoodzaakt mijn aangeboren kattentalent te gebruiken. Door middel van mijn staart en een krachtige lendenslag slaag ik erin om met mijn vier poten twee en een halve meter lager op de vloer tot stilstand te komen. Het baasje heeft iets gehoord en kijkt me aan. Ik geef hem een blik van 'Jij hebt zeker weer niets gezien. Awel, je hebt niets gemist.'. Ik stap terug de trap op maar niet om het opnieuw te proberen. Een ezel stoot zich geen twee keer ... Ik neem gewoon even een pauze om te bekomen en iets anders te bedenken om uit te proberen.

Zazou klaagt ...

Iedereen die mijn pad kruist, krijgt ervan langs. Ik voel me ellendig. Ellendig van de pijn. Maar hoe geraak ik daarvan af? Tot op heden hebben mijn baasjes er altijd voor gezorgd dat wanneer er mij of de anderen iets scheelt, ze zonder dralen de nodige maatregelen nemen. Ik zal dus maar de aandacht proberen te trekken door tegelijk te hoesten, niezen, blazen en spuwen. Na de tweede keer hebben ze me begrepen en gegrepen. Ze kijken in mijn bek en ja hoor, ze hebben gezien dat mijn tandvlees zo rood ziet als een bloedende kalkoen. Ik spartel helemaal niet tegen wanneer de reismand voor mijn neus wordt gezet. Alleen onderweg naar de dierenarts, wie kent hem ondertussen niet, jank ik een beetje om nog meer medelijden op te wekken. Aangekomen is de diagnose snel gesteld, namelijk ontstoken tandvlees. Antibiotica pillen nemen gedurende een tiental dagen is de voorgeschreven kuur.In mijn gedachten had ik een geheel andere kuur voorgesteld. Bah, van pillen hou ik helemaal niet. Kunnen ze nu geen lekkere hap-slik-wegtabletten voor poezen maken? Of lekkere kroketjes, het maakt niet uit wat er in zit. Thuis aangekomen, voel ik me al iets beter, ook al werkt de antibiotica nog niet. Nu moet ik alleen nog maar afwachten wat het resultaat zal zijn. Ondertussen mep ik nog even Kochka opzij. En dat ze me nu maar gerust laten of het zal hun beste dag niet zijn.

Poezen pakken uit ...

Na een zoek- en opruimingsactie in de garage (onze geliefde adventure plek), helpen we de baasjes met het openen en doorzoeken van verschillende dozen. Zitten daar onze pakjes van de Sint verstopt? Iedereen is braaf geweest afgelopen jaar. De inhoud is ons onbekend maar bestaat uit veel speelgoed. Een grotere doos gaat open. Ze is helemaal gevuld met takken zoals we er buiten al veel gezien hebben. De bladeren prikken als naalden. We proeven ervan maar omdat ze noch smaak noch geur hebben spuwen we enkele afgeknabbelde uiteinden op de grond. Na een tijdje sorteren en puzzelen, staat er plots een bijna plafondhoge boom in de woonkamer. Tof, daarin kunnen we straks een klimmetje wagen. Daarna komt het speelgoed erin. Gouden ballen, lintjes, sneeuwmannen, slingers en allerlei leuks. Onze pootjes jeuken al. Kochka helpt ijverig mee. Vooral de ballen zien er om te strelen uit. Ambiorix, Cleo en Zazou schuilen onder de boom, net een kamp. Van hieruit kunnen we elkaar bespieden en aanvallen. Net zoals Robin Hood. Na een uurtje ziet de groene gast er stralend uit. Vanop een afstand kijken we toe.Onze ogen blinken en onze staart gaat van links naar rechts, maar we hebben onderling afgesproken het werk van de baasjes te respecteren.
Drie dagen later wanneer het baasje onverwacht vroeger thuis komt, staat hij versteld te kijken naar de boom. Hij vermoedt dat er een stevige wind door de woonkamer moet gewaaid zijn want onder de boom liggen enkele gesneuvelde ornamenten. We komen vanachter de deur piepen en zijn benieuwd naar zijn reactie. Kochka verraadt zichzelf. Hij loopt naar binnen en begint ongestoord het 'afgewaaide' speelgoed de lucht in te gooien. Maar hij is snel afgekoeld na een straal water uit de spuitbus. We mijden de boom terug voor een tijdje want een natte vacht bezorgt ons veel werk. De baasjes zijn thuis, het speelgoed hangt terug in de boom. Maar morgen is er een andere dag ... (jeuk, jeuk)

Mysterieus rood (3) ...

Bij gebrek aan bewijzen en feiten, ligt het gestarte onderzoek naar de plas bloed reeds enige tijd stil. Doch dat is buiten mij, Kochka, gerekend. Met mijn scherpe reukzin ontwaar ik een nieuw spoor. Het ruikt heerlijk. In het donker zie ik een schichtige schim. Met mijn jonge ontstuimigheid en ondoordachte inzet spring ik, onverwacht voor mijn tegenstander, moedig vooruit en zet mijn krachtige klauwen in de schouders van de gedaante. Maar het weerwerk blijft uit en ik moet, met spijt in het hart, besluiten dat ook dit een dood spoor is. Dus is er helemaal geen tip van de sluier opgelicht en iedereen is terug naar af. Hopelijk heeft het vrouwtje niets gemerkt van mijn stoerdoenerij. Voorzichtig maak ik mij uit de voeten op zoek naar een volgend spoor.

Kochka op uitstap ...

(Met een hoog stemmetje) Vanmorgen ben ik vrijwillig de poezenreismand ingestapt. Ik mag de hele dag elders doorbrengen. Mijn huisgenoten hebben het me al verscheidene keren voorgedaan en vandaag heb ik het genoegen. Het ritje verloopt vlot en ik geniet van de vele nieuwe dingen om me heen. Tot de auto halt houdt voor de deur van de dierenarts, door ons beter bekend als de beul. Indien ik het geweten had, dan was ik niet meegegaan. Ik verstop me helemaal achteraan in de mand, maar mijn gewicht verraadt me. Iets later ben ik ingeslapen. Wanneer ik suf wakker word, besef ik nog niet goed waar ik ben en hoelang ik geslapen heb. Dit kamertje ken ik niet. Het is er donker en iets verder beweegt er nog iets. Geen rasgenoot maar ook iets met oren, haar en een snuit, een hondje. We kijken mekaar aan met vragende ogen omdat geen van ons beiden weet wat er nog onze richting kan uit komen. Mijn kruis prikt, ruikt eigenaardig en doet een beetje pijn. Ik heb geen notie van wat dat moet voorstellen, maar wanneer ik iets tegen het hondje zeg, schrik ik me een aap. Mijn stem is gebroken. Neen, geen mooie zware basstem, maar een hoge falsetstem à la Johan Museeuw. Is er een link tussen de pijn en de hoge stem? Ik ga me alleszins belachelijk maken bij mijn huisgenoten. Ik zal nog maar wat rusten, misschien is het straks beter. Ik word wakker wanneer ik enkele bekende stemmen hoor, namelijk die van het baasje en zijn vrouwtje. Komen ze me halen? Ja, hoor. Ik ben blij en begin onmiddellijk te spinnen. De pijn in mijn kruis vergeet ik hierbij. Thuis gekomen, moet ik iedereen onmiddellijk op de hoogte brengen en tonen wat ik beleefd heb. Ambiorix geeft me nog wat goede raad voor de volgende dagen en dan duik ik opgelucht mijn lievelingsnest in om te vergeten.