Zazou klaagt ...

Iedereen die mijn pad kruist, krijgt ervan langs. Ik voel me ellendig. Ellendig van de pijn. Maar hoe geraak ik daarvan af? Tot op heden hebben mijn baasjes er altijd voor gezorgd dat wanneer er mij of de anderen iets scheelt, ze zonder dralen de nodige maatregelen nemen. Ik zal dus maar de aandacht proberen te trekken door tegelijk te hoesten, niezen, blazen en spuwen. Na de tweede keer hebben ze me begrepen en gegrepen. Ze kijken in mijn bek en ja hoor, ze hebben gezien dat mijn tandvlees zo rood ziet als een bloedende kalkoen. Ik spartel helemaal niet tegen wanneer de reismand voor mijn neus wordt gezet. Alleen onderweg naar de dierenarts, wie kent hem ondertussen niet, jank ik een beetje om nog meer medelijden op te wekken. Aangekomen is de diagnose snel gesteld, namelijk ontstoken tandvlees. Antibiotica pillen nemen gedurende een tiental dagen is de voorgeschreven kuur.In mijn gedachten had ik een geheel andere kuur voorgesteld. Bah, van pillen hou ik helemaal niet. Kunnen ze nu geen lekkere hap-slik-wegtabletten voor poezen maken? Of lekkere kroketjes, het maakt niet uit wat er in zit. Thuis aangekomen, voel ik me al iets beter, ook al werkt de antibiotica nog niet. Nu moet ik alleen nog maar afwachten wat het resultaat zal zijn. Ondertussen mep ik nog even Kochka opzij. En dat ze me nu maar gerust laten of het zal hun beste dag niet zijn.