Kochka op uitstap ...

(Met een hoog stemmetje) Vanmorgen ben ik vrijwillig de poezenreismand ingestapt. Ik mag de hele dag elders doorbrengen. Mijn huisgenoten hebben het me al verscheidene keren voorgedaan en vandaag heb ik het genoegen. Het ritje verloopt vlot en ik geniet van de vele nieuwe dingen om me heen. Tot de auto halt houdt voor de deur van de dierenarts, door ons beter bekend als de beul. Indien ik het geweten had, dan was ik niet meegegaan. Ik verstop me helemaal achteraan in de mand, maar mijn gewicht verraadt me. Iets later ben ik ingeslapen. Wanneer ik suf wakker word, besef ik nog niet goed waar ik ben en hoelang ik geslapen heb. Dit kamertje ken ik niet. Het is er donker en iets verder beweegt er nog iets. Geen rasgenoot maar ook iets met oren, haar en een snuit, een hondje. We kijken mekaar aan met vragende ogen omdat geen van ons beiden weet wat er nog onze richting kan uit komen. Mijn kruis prikt, ruikt eigenaardig en doet een beetje pijn. Ik heb geen notie van wat dat moet voorstellen, maar wanneer ik iets tegen het hondje zeg, schrik ik me een aap. Mijn stem is gebroken. Neen, geen mooie zware basstem, maar een hoge falsetstem à la Johan Museeuw. Is er een link tussen de pijn en de hoge stem? Ik ga me alleszins belachelijk maken bij mijn huisgenoten. Ik zal nog maar wat rusten, misschien is het straks beter. Ik word wakker wanneer ik enkele bekende stemmen hoor, namelijk die van het baasje en zijn vrouwtje. Komen ze me halen? Ja, hoor. Ik ben blij en begin onmiddellijk te spinnen. De pijn in mijn kruis vergeet ik hierbij. Thuis gekomen, moet ik iedereen onmiddellijk op de hoogte brengen en tonen wat ik beleefd heb. Ambiorix geeft me nog wat goede raad voor de volgende dagen en dan duik ik opgelucht mijn lievelingsnest in om te vergeten.