Na mijn tien dagen antibiotica ziet mijn tandvlees er al veel beter uit. Het is nog een beetje rood maar ik voel me lekkerder in mijn vel. Mijn collega's vinden dat ook alhoewel ik af en toe nog eens blaas wanneer er een van hen te dicht nadert. Mijn tanden zijn nu zelfs stralend wit. Wanneer ik in het donker glimlach, heb ik licht. Grapje! Een welriekende adem heb ik wel. 's Avonds na de laatste maaltijd van de dag, is het poetstijd, net voor het slapengaan. De baasjes hebben hun handen dan vol met mij. Het baasje houdt mij stevig vast want mijn vier pootjes zoeken altijd een gaatje om te kunnen ontsnappen. Het bazinneke poetst met een vingerborstel alle restjes van tussen mijn scherpe tanden. Een geluk want anders zouden er niet veel vingers overschieten. Ik spartel vooral tegen om hen te plagen want ik moet een reputatie hoog houden. De smaak is uiteindelijk nog niet zo slecht (Parodongyl tandpasta van Virbac). Oei, daar komt ze weer. Ik zal maar weer doen alsof ik het niet graag heb.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten