Cleo gaat tot het uiterste ...

Het is niet gemakkelijk om te moeten samenleven met een zwart mormel dat alsmaar wil spelen en denkt dat het zeer sociaal bezig is met zijn medebewoners. Ik, en ik ben er van overtuigd niet de enige te zijn, wil rusten en slapen waar en wanneer ik wil. Na verschillende verkenningstochten tot aan de deur van de woonkamer waarbij de stilte in het huis de overtuiging bij me oproept dat er geen levende ziel te bespeuren valt, begeef ik me naar mijn favoriete plaats in de zetel. Hier word ik meestal gestreeld en geknuffeld. Ik nestel me knus als de Egyptische koningin 'Cleopatra' en kijk naar buiten waar allerlei soorten vogels zich komen tegoed doen aan een breed assortiment zaden dat hen ter beschikking wordt gesteld. Ik begin te knikkebollen en net op het moment dat ik even indommel, gaat mijn intern alarm af dat zegt dat ik niet meer alleen ben.Ik open mijn ogen en kijk verschrikt in twee fonkelende kijkers van Kira, de hond. Vanwaar ze komt en hoe ze het doet, weet ik niet maar ik maak onmiddellijk duidelijk dat ik mijn stek niet opgeef. Ik ben klaar om in de aanval te gaan en leg mijn oren al naar achteren. Met een beetje geblaas erbij lukt het me dan toch om haar een respectabele afstand te doen nemen. Natuurlijk komt er van slapen niets meer in huis. Ik zal dan maar op de baasjes wachten om een veiliger gevoel en bescherming te krijgen.

Geen weer voor poezenpoten ...

Ik, Silly, sta klaar om naar buiten te gaan voor mijn dagelijks verkenningstochtje. Ik moet op mijn achterste poten gaan staan om over de rand van de sneeuw te kijken. Wanneer de buitendeur geopend wordt, verkies ik om toch maar binnen te blijven. Ik haast me terug in mijn mand en maak me snel klaar om nog maar eens een dutje te doen. Ik kan maar beter uitgerust zijn tegen dat het weer wel een wandeling toelaat.
Cleo staat ook aan het grote raam. Ze rekt zich uit en kijkt verbaasd naar het witte deken dat over de tuin gespreid ligt. Ook zij keert terug naar haar vaste stek en begint aan een zoveelste dutje.
Kochka en Mambo wagen zich wel aan een uitje. Met hun lange harige pels zijn ze beter bestand tegen dit weer. Lang duurt hun tripje niet. Zij zitten ook liever lekker binnen bij de warmte van het houtvuur.
Zazou kijkt vanuit de hoogste plaats op de krabpaal hoe de vogeltjes de gepresenteerde noten en zaden komen oppikken. Zelfs de specht komt zijn maaltijd nuttigen.
Kira, de hond, stoeit als een wilde hengst door de hoge sneeuw tot die als dikke klonters aan de poten beginnen hangen. Dan moet hij naar binnen om volledig te ontdooien.
Kortom, we vinden het nog niet zo erg om binnen te blijven. Het is alleszins rustig en dat hebben we het liefst.

Zwarte Piet doet zich voor als de Sint ...

We zijn stilaan allemaal genezen van die vervelende niesziekte. Het gesnotter en genies is eindelijk van de baan. Alles gaat terug zijn normale gangetje. Zazou laat zich al wat meer zien, maar ze is er niet helemaal gerust in. Dat grote monster, Kira, schrikt haar echt af. Mambo lag vanochtend bedolven onder de lawine die Kira heet. Ze kon geen kant meer op. Gelukkig spelen de baasjes dan voor reddende engelen.
Na het opstaan en een rondje door de woonkamer, kijken we verbaasd naar buiten. Alles is wit, zover je maar kan kijken. Zijn we op een andere planeet, verhuisd of heeft iemand van de dienst decor ons een poets gebakken? We wagen ons niet naar buiten anders wordt onze buik en poten doornat. Wij blijven lekker binnen waar het warm is. Vooraleer we terug in ons nestje kruipen, verschijnt een raar wezen aan het venster.Het lijkt precies zwarte Piet die zich voordoet als Sinterklaas. Maar hij heeft geen zak met cadeautjes op zijn rug. We denken: "Het is weer Kira die interessant wil doen en in de belangstelling wil komen." We draaien ons om en zoeken onze warme slaapplaats op. Laat die hond maar buiten dan zijn we tenminste gerust.

Hatsjie ...

Het is hier nogal een gesnotter. Ellende alom. Een epidemie van niesziekte (voor de poezen zoiets als griep) waait door het huis. Wij, de poezen, ondanks het feit dat we allemaal ingeënt zijn, behalve dan voor deze variant, liggen in de ziekenboeg. Net zoals bij de mensensoort die voor de winter een griepvaccin haalt en daarna toch nog de andere variant van griep krijgt. Gelukkig is het niet besmettelijk voor mensen en honden.
Cleo heeft als eerste de boel aangestoken. De baasjes hoorden haar lichtjes snotteren en af en toe licht niezen. Ze keek hen aan met een tranerige blik en likte voortdurend haar snorharen. De dierenarts schreef een antibioticakuur voor van een week. Gelukkig vormt het nemen van medicatie bij Cleo geen probleem.
Twee dagen later was het de beurt aan Silly en Zazou. Silly heeft er minder hinder van omwille van haar tweedaagse cortisonepil. Maar Zazou heeft op de koop toe nog iets op haar longen. Daarvoor is een andere vorm van antibiotica aangewezen. Het geven van pillen bij Zazou is een gevecht op leven en dood. Menige mensenvinger vertoont de indruk van tanden.
En nu begint Kochka te niezen. Voorlopig blijft alleen Mambo gevrijwaard van ziekte. Zij krijgt sinds enige maanden elke drie dagen een cortisonepil tegen astma wat de niesziekte afremt.
Het aantal toe te dienen pillen loopt dus hoog op en een kalenderschema moet worden gevolgd om er nog wijs uit te raken: Silly: 2 (elke dag) + 1 (elke 2 dagen), Mambo: 1 (elke 3 dagen), Kochka: 2 (elke dag), Zazou: 1 (elke dag), Cleo: 2 (elke dag maar vanaf vandaag weer zonder).
De baasjes niezen ook wel eens maar hebben hiervoor geen pillen nodig.
Kira schrikt zich meestal een bult wanneer er geniesd wordt wat vooral nu enorm storend is tijdens haar schoonheidsslaapjes.
Nog even en dan hebben we het allemaal gehad. Dan kunnen we eindelijk weer rustig slapen.

Cleo vol vertrouwen ...

Sinds enkele weken koester ik het avondgebeuren. Wanneer de baasjes in de zetel zitten, kom ik hen vervoegen en waar ik vroeger zeer bevreesd en half wild was, nestel ik mij tegenwoordig bij het bazinneke op de schoot. Mijn vertrouwen is zienderogen gestegen. Zelfs wanneer de hond jaloers op me is en me van mijn plaatsje bij de baasjes wil verdrijven, mep ik erop los. Ik ben zelfs zo snel dat ik haar op een seconde vijf vegen uit de pan verkoop. Ik ben nu volledig ingeburgerd en sta mijn plaats niet meer af. Ik heb hiervoor Zazou naar de onderste regionen van de poezenrangschikking moeten verdringen, maar dat was de enige mogelijkheid. Ha, daar zijn de baasjes.

De verandering ...

Het lijkt wel een eeuwigheid sinds het laatste verhaal. We hebben onze poten momenteel meer dan vol met die andere diersoort. Kira jaagt op ons. Ze spoort ons op opdat we met haar zouden spelen maar wij, Zazou en Cleo, blijven meestal boven op een van de slaapkamers waar zich de meest knusse slaapplaatsen bevinden. Daar horen we geen gesnuffel of zwaar geroffel van aanstormende hondenpoten. Silly is meestal buiten op verkenning om alzo te genieten van de laatste warme dagen van het jaar. Eenmaal binnen zet ze Kira op haar plaats door enkele flinke meppen uit te delen want zij blijft de baas. Mambo is geregeld het uitgekozen slachtoffer. Omdat zij haar gewone gangetje gaat, vooral wanneer het om eten gaat, en omdat ze niet over alle capaciteiten van een gezonde poes beschikt, moeten de baasjes geregeld ingrijpen. Dat ze wordt lastig gevallen door een hond, is ze na een hartelijk hapje onmiddellijk vergeten. Kochka volgt een beetje het voorbeeld van Silly. Sinds Kira meer dan negen kilogram weegt, lokt hij Kira in de richting van de trap waarbij een schuifdeur, op een kier, moet voorbijgelopen worden. Wanneer Kira haar kop hierdoor steekt, mept Kochka er duchtig op los. En telkens loopt ze in de val. En we hebben gehoord dat deze situatie nog enkele maanden kan aanhouden, tot Kira volwassen is. We zullen ons maar verder wapenen.

Cleo is koppig ...

Zoals je in ons laatste verslag kan lezen, is de situatie nog altijd niet opgehelderd. KIRA MAY is vermoedelijk een blijver. Ik probeer me de hele dag weg te steken op de bovenste plank van de boekenkast. In mijn jonge jaren heb ik ook al te maken gehad met een groot wezen met zijn/haar sterke doordringende geur. En dat vond ik alles behalve aangenaam. Door mijn sterke karakter en doorzettingsvermogen ben ik toen door het oog van de naald gekropen. Alle herinneringen komen terug naar boven bij het ruiken van die hondengeur. Wanneer ik de kans krijg, ben ik weg. En het toeval wil dat de baasjes mij nog buiten laten. Maar mijn plan ligt vast. Uit protest kom ik niet meer terug. Na verwoede pogingen om mij binnen te krijgen, geven de baasjes het op. Ze gaan slapen en ik blijf lekker buiten. De maan geeft veel licht en helpt me om een muis te vangen. De tijd vliegt al spelend voorbij. Geen lawaai, behalve dan van die uil die me de hele nacht wakker houdt met zijn gekras. Een lekker zomers temperatuurtje. Gewoonweg zalig. Eindelijk rust en tijd voor mezelf. Het enige dat me tegenhoudt is het lichtjes knagen van mijn maag. Mijn honger wint het uiteindelijk van mijn koppigheid en 's morgens stap ik terug naar binnen. Ik volg vandaag dezelfde procedure en probeer het straks nog eens.

Nieuwe huisgenoot ...

Nadat de rust was weergekeerd en iedereen zijn plaatsje in de hiërarchie terug gevonden had, is er plots weer een vreemde vogel komen aanspoelen. Gedaan met ons gezapig bestaan en we houden ons allemaal op een serieuze afstand. Kortom, we stellen ons asociaal op.
Na te zijn gevonden als vondeling, met drie andere broers en zussen, in een kartonnen doos achter een auto van een collega, heeft deze nieuweling van het baasje een plaats gekregen in 'ons' huis. En zoals je kan zien, is het niet iemand van ons ras. Het is zelfs een van onze grootste vijanden, namelijk een hond. Het ras is nog niet erg duidelijk. Dat moeten we nog enkele weken afwachten.
Ondertussen zijn we allen onze kluts een beetje kwijt. Zazou, Kochka en Cleo trekken zich terug op het kleinste kamertje. Silly zit veel buiten en is zeer op haar hoede. Mambo beseft wel dat er iets scheelt, maar geeft haar veroverde territorium niet prijs. Ze wordt af en toe wel eens opgejaagd, maar dat valt behoorlijk mee. Gelukkig is het mormel, ze heet eigenlijk KIRA MAY, niet luidruchtig. Hopelijk blijft dat zo. We houden jullie verder op de hoogte van onze netelige situatie.

Cleo in topconditie ...

Het is iets rustiger geworden in de buurt. De flora is in volle bloei alsook de fauna. Het jachtseizoen is nu al een tijdje geopend en dat laten mijn medehuisbewoners geregeld merken. Zazou duikt het hoge gras in, aangetrokken door het geritsel. Silly sluipt de tuin rond op zoek naar vijanden en Kochka steekt speels zijn snuit onder het gras om een spoor te ontdekken. Mambo bekijkt liever alles rustig vanop een afstand. De jachtscores lopen gelijk op maar ik ben de laatste tijd goed op dreef. Ik laat zien waartoe ik allemaal in staat ben. Ik ben door het dolle heen en zo gelukkig. Na mijn zoveelste tocht door het bos heb ik beet. Tussen het gras in mijn muil heb ik een spitsmuis gevangen. Met een korte hoofdbeweging, zoals een paracommando dat doet, is de klus geklaard.Op het terras toon ik mijn prooi en ik imiteer het gevecht zoals het zich daarvoor heeft afgespeeld. In de lucht werpen van de muis, nadat ik ze uitgegraven heb, dan met twee voorpootjes opvangen, daarna een tik met links, een judoworp naar rechts en dan even rusten. Mambo heeft mij gade geslagen en mijn verhaal gezien. Ze komt eens kijken of het allemaal waar is. En ja hoor. Ook zij begint mijn verhaal na te vertellen. Ze heeft de smaak te pakken. Kochka echter komt de boel verzieken omdat mijnheer aan de muis begint te knabbelen. Walgelijk, dat doen we toch niet. Ik zal maar snel een andere gaan vangen.

Verkrachter in de buurt ...

Sinds enkele weken wordt de buurt geterroriseerd door een donkergrijze Chartreux. Deze vrij rondlopende kater, waarschijnlijk zonder vaste thuis, valt alle poezen aan, besproeit en verkracht hen. Zelfs de mannetjes laat hij niet met rust. Silly en Mambo hebben met deze bandiet van zeer dichtbij kennis gemaakt. Ze stinken uren in de wind, zelfs na een wasbeurt of twee. Beiden komen het huis niet meer uit. Meneer zit ergens onder de struiken te wachten tot een lieftallige poes voorbij komt waarna hij razendsnel toeslaat. Net zoals Robin Hood maar die had andere doelen. Nu wagen de poezen zich alleen buiten in het gezelschap van de baasjes. Onze kater Kochka, die deze achterbakse aanvaller misschien wel zou aankunnen, houdt zich zelfbehoudend op de achtergrond. Alleen Cleo, sneller dan haar schaduw durft soms nog wel eens in het struikgewas verdwijnen. Misschien zal de warmte van deze dagen zijn activiteit wat doen afnemen.

Nog heel even ...

Het is nu al een tijdje geleden en dit is een kattenblog dus het is zeker gepast om toch even formeel afscheid te nemen want daarvoor heb ik toen geen tijd gehad. Het ging dan ook allemaal zo snel. Ik ben er niet meer maar ik zie en ik hoor alles. Dus let op! De dag wanneer ik ben verdwenen uit jullie realiteit, was ik niet alleen. We waren met velen die dag. Het was zelfs even drummen bij de ingang van het kattenhiernamaals. Ik kon mijn ogen niet geloven. Een echt paradijs. Hier ontbreekt er niets meer. We gaan vredig met elkaar om. Er is plaats te over om te rennen zonder in mekaars vaarwater terecht te komen. Pijn en leed kennen we niet meer en honger evenmin. Kortom, dit mag voor mij eeuwig duren.
Ik wil iedereen bedanken voor de fijne tijd die ik bij jullie heb mogen doorbrengen. Ik zal jullie altijd graag blijven zien. Het ga jullie goed en misschien tot ooit? P.S.: Ter afronding nog enkele ijdele kiekjes van mijn aardse bestaan. Adieu.
AMBIORIX van 't Felixwoud

Ambiorix is plots van ons heengegaan.

Sinds verleden week, net als in november 2009, hoest en niest Ambiorix dagelijks een à tweemaal fel gedurende enkele minuten. Daarna is het over en doet hij gewoon verder met wat hij bezig was. Hij heeft weer gras zitten peuzelen en er zal misschien weer een grasspriet in zijn keel zijn blijven zitten zoals geregeld gebeurt. Hij slikt niet voortdurend om het gras door zijn keel te krijgen dus alles lijkt in orde.
Vandaag gaan de baasjes toch maar voor alle zekerheid met hem en Cleo langs de dierenarts. Geen vuiltje aan de lucht want het is van eergisteren geleden dat hij nog gehoest heeft. Gisteren is er alleen een grote haarbal langs zijn slaapplaats gevonden.
In de wachtzaal aangekomen is het even wachten. Beide poezen liggen helemaal achteraan in hun reiskoffer aandachtig op de loer naar een klein keffertje dat zich redelijk rustig houdt.
Even later is het de beurt aan ons. Ambiorix komt als eerste aan bod. Hij kijkt het baasje met klein geworden oogjes aan. Dan puft hij even en daarna nog eens. Het deksel wordt snel van zijn reiskoffer getild. Er vloeit wat speeksel op zijn matje. Ambiorix wordt er snel uitgetild en is op slag zo slap als een vod geworden. De dierenarts grijpt onmiddellijk in. Ambiorix is aan het stikken, zijn tong ziet al een beetje blauw. Er wordt een buisje geïntubeerd, het ademhalingstoestel aangeschakeld en hartmassage toegepast. Maar er komt geen reactie meer. Na enkele minuten verwoed reanimeren moet er spijtig genoeg worden vastgesteld dat Ambiorix gestorven is. De oorzaak is zeer onduidelijk maar een hart- of longprobleem zal misschien aan de basis gelegen hebben.
Dit komt hard aan bij de baasjes want dit bezoekje zou eerder een routineonderzoek moeten geweest zijn.
Ambiorix wordt met eerbied terug in zijn reiskoffer gelegd. Hij mag vanaf nu thuis van zijn eeuwige rust gaan genieten. De baasjes zullen hem in de tuin op een mooi plaatsje begraven zodat hij niet te ver weg is. Het gemis is groot want op elke plaats in het huis zal hij herinnerd worden. Hoe hij roepend om aandacht vroeg, de baasjes meelokte naar zijn verschillende slaapplaatsjes om dan gestreeld te worden zodat hij kon gaan spinnen en volop genieten van de strelingen in zijn nek, het geravot en schijnvechten met zijn vriend Kochka, de winterse slaap op de benen van het bazinneke en zoveel meer.
Ambiorix, we hebben je zeer lief. We komen geregeld langs om eens een praatje te maken.

Mambo met een kater ...

Het was lang geleden dat ik nog eens zo'n plezier gehad heb. Eigenlijk weet ik er niet veel meer van, maar het begin kan ik me nog altijd goed herinneren. Gisterenavond, na heel wat warm weer, kwam ik vermoeid terug van een lange wandeling door de tuin(en). Na het avondmaal koos ik nauwgezet, zoals gewoonlijk, mijn rustplaats uit. Een plaatsje van waaruit ik volledig de gebeurtenissen kan volgen. Lekker gezellig voor de televisie, waarbij alleen de natuurdocumentaires mij boeien vooral wanneer het over vogeltjes, vlinders en muisjes gaat. Het enige dat ik op dat ogenblik miste was drank. Ik drink altijd zuinig en met mate. Mijn maten lagen in de buurt en natuurlijk moest ik van elke vloeistof proeven. Zo ook van een zoet biertje. Dat ging gepaard met veel smaak naarmate de tijd vorderde.Na een tijdje is mijn licht uitgegaan of was het een mannetje met een hamer. Geen idee. Vanmorgen bij het ontwaken, had ik een zeer uitgeslapen gevoel. Straks weer gaan wandelen en vanavond misschien ...


PS: Mijn baasjes zouden er zelfs niet aan denken mij bier te laten drinken, maar het verhaal klinkt niet slecht.

Kochka verjaart ...

Joepie, vanaf vandaag ben ik één jaar en volwassen. Mijn mama Mambo heeft mij verteld wat er verleden jaar op die dag is gebeurd. Hoe vlot wij met z'n vieren op de wereld kwamen en hoe ze ons vertroeteld heeft. Kijk maar bovenaan links, uiterst links. Dat was ik verleden jaar. Soms slaap ik nog in mijn kraamkamer met mijn beste vriend Ambiorix als slaapmaatje. Wij, mannen, moeten samenspannen tegen al dat vrouwelijk geweld. Omdat het vrouwtje thuis is, mag ik en de hele bende de hele dag buiten. Ik ravot als geen ander achter vlinders, insecten en spinnen. Zo kom ik volop in contact met de natuur. De omgeving begin ik redelijk goed te kennen. Wat een feest! Eten is er in overvloed vandaag waardoor ik na een tijdje geen pap meer kan zeggen. Nu ga ik even rusten vooraleer de apotheose van de avond plaatsgrijpt. Ik ben benieuwd. Maar ik voel me vanaf nu reuzengoed en beresterk. Ik wens eveneens een gelukkige verjaardag aan Simba en Kamiel, mijn broers. Ik herdenk ook even mijn in het kraambed overleden broertje, die niet sterk genoeg was om met ons op te groeien. Maar laten we daar niet te lang bij stilstaan. Ik schep nog even leven in de brouwerij. Ajuus.

Zazou bouwt ...

'Zo het baasje, zo het beestje?' of is het 'zo het beestje, zo het baasje'. Ik, Zazou, ben alleszins verzot op nieuwigheden en landschapsveranderingen rondom het huis vooral de werkvoertuigen van allerlei aard, die ervoor nodig zijn, trekken mij aan. Ik laat mij meestal transporteren want dan spaar ik mijn korte pootjes en heb ik zo nog energie over om op muizen te jagen. Soms zet ik me zelfs aan het stuur en beeld ik me in dat ik bergen verzet. Ik ben van niets bang tot het voertuig gestart wordt. Dan schiet ik uit mijn startblokken recht het huis binnen en verstop mij hoog en ver weg. Hoor ik daar nog iets?

Mambo zoekt contact ...

De baasjes vinden al een tijdje dat Mambo niet zomaar een poes is. Er is iets dat de andere poezen niet hebben. Ze is bijna nooit bang van mensen en vreemde voorwerpen. Ze lijkt vergeetachtig wanneer het om eten en drinken gaat en ze weet de baasjes op een speciale manier duidelijk te maken van wat ze wil.En ja, op een avond vinden ze Mambo in trance en vermoedelijk in een of ander telepatisch contact met een andere wereld. Ze heeft iets van 'ALF' of lijkt er de zus van te zijn. Misschien zegt ze wel 'MAMBO PHONE HOME' wanneer ze miauwt. Af en toe draait ze zo snel haar hoofd dat ze lijkt te verdwijnen en op te stijgen. Na een tijdje komt ze terug tot deze wereld en ze gaat terug haar gewone gangetje. Gelukkig leveren de foto's het bewijs van het buitenaardse contact.

Cleo op de kast ...

Ambiorix, die stilaan zijn vertrouwen herwint, krijgt soms wat teveel vertrouwen. Cleo, het letterlijke zwarte 'schaap' maar dan kat, wordt door iedere poes, ten huize van, om beurten op stang gejaagd. Momenteel heeft Ambi niet beter gevonden dan achter Cleo aan te zitten en haar de (kleer)kast op te jagen. Daarna installeert meneer zich op het bed en doet hij, na een tijdje, dat hij zeer diep slaapt.Wanneer Cleo na enkele uren zich voorzichtig en zo geluidloos mogelijk naar beneden waagt via de vensterbank, gaan de ogen van de ondertussen grootste bandiet open en jaagt onze zwarte terug de kast op want dat is de enige uitweg die rest. Gelukkig is Cleo tweemaal zo snel dan Ambi en springt ze drie keer zo hoog. Hij kan haar nooit grijpen. Misschien is dat zijn frustratie. Wanneer de situatie te lang aanhoudt, komen de baasjes ter hulp en verjagen zeer vriendelijk maar toch kordaat de boosdoener naar een andere plek. Dankbaar komt Cleo zich dan veilig neervlijen tussen de baasjes waar ze dan gestreeld wordt. Dat vindt ze zalig. Niet veel later valt ze dan in slaap.

Op zoek naar ...

Ik, Kochka, hoor geritsel aan de voordeur. Even naar beneden snellen om vast te stellen wat er gaande is. Ha, de postbode morrelt aan de brievenbus. Ik wrijf en tik met mijn voorpoten tegen het raam. Hij kijkt verbaasd in het rond maar ziet me niet. Elke dinsdag van de week duwt hij met alle moeite van de wereld een bundel reclameblaadjes door de gleuf van de bus. Omdat de baasjes die niet altijd inkijken, heb ik mij opgeofferd deze taak op mij te nemen. Ik ga dan op zoek naar de wekelijkse koopjes en kortingsbonnen. Het leven is al duur genoeg en alle reducties zijn welkom. Zo kunnen de baasjes altijd de lekkerste dingen voor ons halen. Zalig om zo al rollend te bladeren tijdens mijn vrije tijd. Oh, deze bon moet ik aanduiden of zal ik hem proberen uit te scheuren? Ik kan misschien beter even bellen.

Hoog bezoek ...

Alarm! Alarm! Indringer gemeld! Alle hens aan dek! We zijn in alle staten!
Zo zouden we vroeger gereageerd hebben wanneer een rasgenoot ons terrein betrad.
Nu houden we de indringer goed in de gaten terwijl we ons onbeweeglijk zo laag mogelijk tegen de grond drukken. Silly gromt, Kochka weet niet wat hij ziet, Cleo kijkt vanuit de deuropening, Zazou vlucht naar binnen, Ambiorix graast rustig verder en Mambo, nieuwsgierig en uitnodigend als altijd, ziet misschien niet zo goed want ze gaat neus aan neus staan met de onbekende tot ze plots een niet thuis te brengen, misschien wel onaangename, geur ruikt. Ze deinst terug, maakt een ommetje rond de onwelriekende waarna ze op een veilige afstand de indringer gaat begluren.
De indringer is een kolossale kater van een van de buren. Het is niet de eerste keer dat hij langskomt. Maar het is een lieve die geen vlieg kwaad doet. Zijn postuur bezorgt hem niet veel vijanden. Hij komt altijd langs om gestreeld te worden. Hij wroet zich onder de handen van de baasjes waarna hij zich overgeeft en op zijn rug begint te spinnen. Hij wil hard gestreeld worden want hij bezit heel wat kracht. Na een tijdje houdt hij het voor gezien en vertrekt op zijn dooie gemak zonder ons nog een blik te gunnen.

Kochka weg ...

Het is stil in het grote huis. Silly, Mambo, Zazou, Ambiorix en Cleo zijn buiten op stap. Ik, Kochka, zie ze lopen vanachter het raam. De zon schijnt in mijn gespleten ogen. Ik mag nog niet alleen buiten. Ik moet wachten tot het weer stabieler is.
Ik hoor het baasje aan het werk in de badkamer en het vrouwtje poetsen. Ik profiteer ervan om ongestoord het hele huis te verkennen. Zalig! Ik besnuffel alles, laat mijn geursporen na en ga op elk lekker plaatsje even liggen rusten.Enkele uren later en na het tellen van de teruggekeerde poezen, missen de baasjes mij. Iedereen is lekker van het middagmaal aan het smullen. Ik ruik het en heb ook honger. De baasjes roepen mij, maar ik kom niet opdagen. Dat verwondert hen want meestal ben ik er als de kippen bij wanneer het om eten gaat. Ik verhef mijn stem, maar er komt geen reactie. Ik hoor de baasjes de trap op en af lopen, op zoek naar mij maar ze vinden me niet. Ik roep nogmaals. Voetstappen komen dichterbij en plots gaat de kelderdeur open. Ik kwispel met mijn staart zoals een tevreden hondje dat zijn baasjes terugziet. Ik ben weer helemaal gelukkig. Ik was namelijk stiekem achter het baasje mee de kelder binnengeslopen wanneer hij gereedschap kwam halen en had mij verstopt achter de warmtepompinstallatie. Het baasje vertrok en had de deur weer dichtgedaan. Ik ben toen de kelder verder gaan verkennen en besefte na mijn verkenning dat ik helemaal alleen in het donker zat. Ik heb dan maar gewacht.
Weer een les geleerd. Geduld loont, maar laat je niet opsluiten. Stilaan leer ik zo op eigen poten te staan. Terecht komen doe ik wel. Ik vlieg naar mijn bakje en eet de inhoud gulzig op. Stel je voor dat ik straks terug ergens vast kom te zitten.

Cleo even weg ...

Het is vredig in huis. Hier heerst een echte winterstop en -slaap. Ieder van ons begeeft zich om beurt van de ene slaapplaats naar een andere. We kijken naar buiten hoe de vogeltjes ons voor het raam komen uitdagen, we eten een hapje, nuttigen een drankje en 's avonds warmen we ons languit op voor het vuur van de houtkachel. We krijgen af en toe de gelegenheid om onze pootjes te strekken bij lage temperaturen, maar we blijven liever binnen. De enigen die heel even hun vel riskeren zijn de langharige Mambo, die onmiddellijk naar een vogelobservatiepost stuift, Zazou, die gedragen door een kruiwagen na twee minuten terug aan de achterdeur staat en Silly die eerder haar pootjes schudt om sneeuwvrij te blijven dan dat ze een wandelingetje doet.
Met mij, Cleo, heeft het bazinneke een ander plan. Ze lokt me zoals steeds de zetel in waar ik aanbied om me te strelen. Dit is trouwens de enige plaats waar ik aangeraakt wil worden. Ik geniet met volle teugen wanneer ze mijn nek masseert en achter mijn oren wrijft. Soms draai ik me op mijn rug en mag ze even mijn buikje voelen. Maar ik ben altijd op mijn hoede. Na een tijdje grijpt ze mij dan vast en streelt me verder op haar schoot. Zolang ik weet dat ze geen kwade bedoelingen heeft, ben ik ermee akkoord.
Maar vandaag zet ze me niet terug in de zetel. Ze steekt me in een reismand, beter bekend als de 'naardedierenartstransportkoffer'. Ik kan niet meer weg en onderga gelaten mijn lot. Ik ben zoals altijd het eerste proefkonijn van het jaar dat inentingen krijgt. Gelukkig verloopt alles, heenrit, bezoek en terugrit, zeer vlot en zonder al teveel spanningen maar met veel gepraat onderweg. Zo'n bezoek lukt meestal beter wanneer je je laat meedrijven met de 'flow'.
Terug thuis mijd ik even de zetel maar het duurt niet lang of ik lig weer op mijn vaste stek met een kriebelende hand in mijn nek. Oef, nu ben ik terug voor een jaartje op mijn gemak.

Ambiorix meldt zich ...

Het gebeurt niet zo dikwijls, maar ook poezen kunnen een kou oplopen. Zo ook is het mij, Ambiorix, overkomen. Reeds enkele dagen overkomt mij, 's avonds bij het stretchen aan de krabpaal, een diepe, zware en losse hoest die toch een tiental minuten aanhoudt. Ik denk dat ik mijn longen zo ver opentrek dat er ineens veel te veel koude lucht naar binnen schiet. De baasjes wachten zoals steeds niet te lang en daar ga ik weer op pad naar de dierenarts. Het is niet de eerste keer dat ik zo zwaar hoest. Verleden jaar was er bij het 'grazen' een grasspriet blijven steken. Voor de helft in mijn keel en de andere helft in mijn neus. Slikken, hoesten en niezen hielp niet en met een pincet heeft de dierenarts toen de spriet kunnen verwijderen zonder verdere gevolgen. Vandaag is het anders. Bij de dierenarts toegekomen, is de diagnose een kou op mijn lijf en dat terwijl ik altijd voor de kachel of lekker warm ineengedoken op het bed lig! Twee spuiten in mijn billen en terug naar huis. Ik heb niet veel honger en zoek dan maar mijn vaste slaapplaats op. Na enkele dagen voel ik mij beter en dat merken de baasjes wanneer ik ze vraag om mijn bakje nog eens bij te vullen. Ik toon dat ik hen graag zie door af en toe met mijn beide ogen te pinken wanneer ze mij aankijken. Ik denk dat ik hier toch nog een lange tijd ga blijven.

Kochka gaat er voor ...

Hier ben ik weer. Ik ben als eerste wakker na een, voor mij, lange 'winterslaap'. Ik heb een reuzehonger. Niet alleen nu, maar eigenlijk heb ik dat gevoel elke dag. 's Morgens wanneer ieder zijn eetbakje heeft besnuffeld en daarna heeft leeg gegeten, controleer ik nog even of iedereen wel voldoende binnen heeft om de dag rond te komen. Wanneer dit niet het geval is, zou ik de baasjes moeten verwittigen, maar de drang en vooral mijn maag is zo groot dat ik elk trogje tot op de bodem schoon lik. Het lijkt soms meer op een wereldrecordpoging om zo snel mogelijk het meest te vreten. Meestal neem ik als dessert nog een portie poezenmelk en enkele krokante kroketten. Daarna zit ik zo vol dat ik mij languit in de zetel moet neervleien want het bloed trekt dan van mijn snelle poten en hoofd naar mijn maag waardoor ik zo lui word als kabouter Lui. Het duurt niet lang of ik ben dan terug in dromenland waar het beeld van een bakje vers vlees in een of andere lekkere saus mijn gedachten passeert. Mmmm...

Cleo fotografeert ...

Het is 2010 heb ik horen zeggen. Zonder er echt bij stil te staan, ben ik een nieuw jaar binnengestapt. Ik werd helemaal niet opgeschrikt door vuurwerk, luidruchtige feestvierders of zatte, jankende katten. Voornemens heb ik ook niet gemaakt. Ik wil alleen maar mijn luilekker leventje verder zetten. Op tijd en stond mijn buikje rond eten, daarna een ongestoorde zitting houden, de lekker uitziende vogeltjes bespioneren, geregeld een dutje doen, af en toe eens lekker uit de bol gaan door met allerlei speeltjes te ravotten en vooral de andere poezen zoveel mogelijk mijden om confrontaties uit de weg te gaan. Doch mijn verbazing is groot wanneer ik, na mijn dagelijks schoonheidsslaapje, de woonkamer inspecteer. De zetel is volledig gevuld met mijn katachtige huisgenoten.Alle vijf op een rij. Van links naar rechts: Mambo, Kochka, Ambiorix, Zazou en Silly. Dat moet ik snel op de gevoelige plaat vastleggen. Ziezo, het bewijs kan je hiernaast bekijken. Zou ik er nu ook gaan naast liggen?