Zazou spreekt woorden ...

Vannacht, oudejaarsavond, was het niet van de poes. De kat was van huis en de muizen begonnen te dansen. Iets verderop was de kat op het spek gebonden waardoor iedereen de kat uit de boom keek. Een geniepigaard kneep de kat in het donker waarna de kat op de koord zat. Iedereen wist dat het geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Maar het eerste gewin was kattengespin, dacht hij. Hij wist er zoveel van als een kat van saffraan. In het donker zijn alle katten grijs. Daardoor kocht hij van iemand een kat in een zak. Die persoon had de kat in de zak namelijk de bel aangebonden. Die kat zette een hoge rug waardoor ze een tijd als kat en hond leefden. Nog wat later stuurde hij alleen nog zijn kat.

Poezen plannen ...

Na een doordeweekse dag, want wij, katten, voelen geen verschil met gisteren, vandaag of morgen, zijn beide baasjes thuis. Het is kerstavond. Het vrouwtje heeft een hele dag op haar benen moeten staan en is vermoeid. Het baasje heeft zijn beste beentje voorgezet en dat resulteert in een zeer lekkere maaltijd waar wij ook een beetje van kunnen genieten. Ze zitten nu gezellig bij mekaar. We hebben het begrepen. Veel beweging zit er vandaag niet meer in. Ieder van ons wandelt nog een beetje rond en kiest daarna een strategische positie. Sommigen in de buurt van de baasjes en anderen op een hoge uitkijkpost of in een malse mand. Na een halfuurtje hebben we ze, zonder dat ze het beseffen, volledig ingesloten. Ze kunnen nergens meer naartoe. Wanneer ze ons strelen, beginnen we te spinnen. We vinden het reuze. Na een tijdje ligt iedereen in een slapende roes. Is dat nu het gevoel van Kerstmis?

Poezen horoscopen ...

Nadat er een horoscoop voor mensen is gemaakt, bestaat er nu ook een horoscoop voor ons, katten. Wij, Silly en Zazou zijn Rammen (21 maart - 20 april), Ambiorix is een Leeuw (21 juli - 20 augustus) en Kochka is een Stier (21 april - 20 mei). Van Cleo en Mambo zijn geen geboortegegevens bekend maar dat deert hen niet zo. Geboren zijn ze alleszins! Nu we dat allemaal weten, gaan de baasjes ons nog beter begrijpen. Dat komt ons alleen maar ten goede. Nu nog de voorspellingen voor 2010 bekijken.

Zazou poetst ...

Na mijn tien dagen antibiotica ziet mijn tandvlees er al veel beter uit. Het is nog een beetje rood maar ik voel me lekkerder in mijn vel. Mijn collega's vinden dat ook alhoewel ik af en toe nog eens blaas wanneer er een van hen te dicht nadert. Mijn tanden zijn nu zelfs stralend wit. Wanneer ik in het donker glimlach, heb ik licht. Grapje! Een welriekende adem heb ik wel. 's Avonds na de laatste maaltijd van de dag, is het poetstijd, net voor het slapengaan. De baasjes hebben hun handen dan vol met mij. Het baasje houdt mij stevig vast want mijn vier pootjes zoeken altijd een gaatje om te kunnen ontsnappen. Het bazinneke poetst met een vingerborstel alle restjes van tussen mijn scherpe tanden. Een geluk want anders zouden er niet veel vingers overschieten. Ik spartel vooral tegen om hen te plagen want ik moet een reputatie hoog houden. De smaak is uiteindelijk nog niet zo slecht (Parodongyl tandpasta van Virbac). Oei, daar komt ze weer. Ik zal maar weer doen alsof ik het niet graag heb.

Kochka en Mambo krijgen mail ...

Na mekaar uit het oog te zijn verloren, is er e-mail nieuws. Nieuws en foto's van Kamiel, broer van Kochka en zoon van Mambo. De herinneringen liggen nog vers in het geheugen en ze roepen enkele emotionele en liefdevolle momenten op. Mambo is heel tevreden dat het zo goed gaat met haar zoon in het verre Kortenberg. Ze is fier op haar flink uit de kluiten gewassen zoon, die net zoals Kochka een deel van zijn mannelijkheid is kwijtgeraakt. Hij ziet er stralend en zelfverzekerd uit. Kochka, op zijn beurt, denkt nog aan de momenten dat hij met Kamiel er flink tegenaan is gegaan door ondere andere het voeren van schijngevechten zonder een duidelijke overwinnaar, te klimmen op alles wat mogelijk was en samen van eetbakje ruilen. Kortom, dat was nog eens een tijd.
Om jullie vaste lezers te verwennen, stel ik voor dat jullie de verschillen met mijn (vier)broer kunnen vinden. Kamiel en ik weten welke.

Mambo beleeft ...

Hip hip, het is wit. En een goeie dikke laag van tien centimeter en meer. Ik moet naar buiten. Mijn fel behaarde pootjes jeuken. Dit is mijn weer. Niet voor niets dat ik wat Noors boskatbloed in mij heb. Samen met Zazou, ook een nakomelingetje van een Noorse boskat en aan de beterhand, waag ik mij aan een wandelingetje door de sneeuw op zoek naar vogeltjes. Geen van ons beiden kan er eentje vangen, maar we houden ervan om ze bezig te zien. Ieder om beurt proberen we ongezien hun voederplaats te naderen. En net op het laatste nippertje kunnen ze aan onze scherpe nagels ontsnappen. We genieten van het zwakke zonnetje, dat onze langharige pels een beetje opwarmt bij een buitentemperatuur van -5° C. Lang blijven we niet buiten want de sneeuw begint zich onderaan onze buik op te stapelen. Dus kloppen we aan en de baasjes laten ons erin. Bij de houtkachel kunnen we de binnengebrachte sneeuw laten ontdooien. Er ontstaat dan een grote plas die de baasjes weer wat dweilwerk bezorgt. Wanneer ik helemaal droog ben, ga ik nog eens buiten. Kwestie van afleiding bij deze korte dagen.

Ambiorix stunt ...

Wat hoor ik toch allemaal. Ik ben van hardnekkig en vooral storend lawaai wakker geworden. Ik kijk langs de trap omlaag en zie het baasje op een ladder staan met een verfkwast. Dat heb ik al meer dan eens gezien. Maar mijn ogen gaan echt open wanneer ik de stelling van vijf meter zie. Het geopende luik van het platform staat verduiveld dicht bij de trap. Ik ga even dichterbij om de situatie in te schatten. Mm, volgens mijn berekeningen moet het kunnen. Ik maak een sierlijke en zelfzekere sprong tot op het luik maar in plaats van mijn gewicht op te vangen, wip ik even door en word ik dan, zoals op een springplank, de hoogte in geduwd en verder weg dan ik eerst berekend heb. Ik heb ook geen parachute mee, maar ben genoodzaakt mijn aangeboren kattentalent te gebruiken. Door middel van mijn staart en een krachtige lendenslag slaag ik erin om met mijn vier poten twee en een halve meter lager op de vloer tot stilstand te komen. Het baasje heeft iets gehoord en kijkt me aan. Ik geef hem een blik van 'Jij hebt zeker weer niets gezien. Awel, je hebt niets gemist.'. Ik stap terug de trap op maar niet om het opnieuw te proberen. Een ezel stoot zich geen twee keer ... Ik neem gewoon even een pauze om te bekomen en iets anders te bedenken om uit te proberen.

Zazou klaagt ...

Iedereen die mijn pad kruist, krijgt ervan langs. Ik voel me ellendig. Ellendig van de pijn. Maar hoe geraak ik daarvan af? Tot op heden hebben mijn baasjes er altijd voor gezorgd dat wanneer er mij of de anderen iets scheelt, ze zonder dralen de nodige maatregelen nemen. Ik zal dus maar de aandacht proberen te trekken door tegelijk te hoesten, niezen, blazen en spuwen. Na de tweede keer hebben ze me begrepen en gegrepen. Ze kijken in mijn bek en ja hoor, ze hebben gezien dat mijn tandvlees zo rood ziet als een bloedende kalkoen. Ik spartel helemaal niet tegen wanneer de reismand voor mijn neus wordt gezet. Alleen onderweg naar de dierenarts, wie kent hem ondertussen niet, jank ik een beetje om nog meer medelijden op te wekken. Aangekomen is de diagnose snel gesteld, namelijk ontstoken tandvlees. Antibiotica pillen nemen gedurende een tiental dagen is de voorgeschreven kuur.In mijn gedachten had ik een geheel andere kuur voorgesteld. Bah, van pillen hou ik helemaal niet. Kunnen ze nu geen lekkere hap-slik-wegtabletten voor poezen maken? Of lekkere kroketjes, het maakt niet uit wat er in zit. Thuis aangekomen, voel ik me al iets beter, ook al werkt de antibiotica nog niet. Nu moet ik alleen nog maar afwachten wat het resultaat zal zijn. Ondertussen mep ik nog even Kochka opzij. En dat ze me nu maar gerust laten of het zal hun beste dag niet zijn.

Poezen pakken uit ...

Na een zoek- en opruimingsactie in de garage (onze geliefde adventure plek), helpen we de baasjes met het openen en doorzoeken van verschillende dozen. Zitten daar onze pakjes van de Sint verstopt? Iedereen is braaf geweest afgelopen jaar. De inhoud is ons onbekend maar bestaat uit veel speelgoed. Een grotere doos gaat open. Ze is helemaal gevuld met takken zoals we er buiten al veel gezien hebben. De bladeren prikken als naalden. We proeven ervan maar omdat ze noch smaak noch geur hebben spuwen we enkele afgeknabbelde uiteinden op de grond. Na een tijdje sorteren en puzzelen, staat er plots een bijna plafondhoge boom in de woonkamer. Tof, daarin kunnen we straks een klimmetje wagen. Daarna komt het speelgoed erin. Gouden ballen, lintjes, sneeuwmannen, slingers en allerlei leuks. Onze pootjes jeuken al. Kochka helpt ijverig mee. Vooral de ballen zien er om te strelen uit. Ambiorix, Cleo en Zazou schuilen onder de boom, net een kamp. Van hieruit kunnen we elkaar bespieden en aanvallen. Net zoals Robin Hood. Na een uurtje ziet de groene gast er stralend uit. Vanop een afstand kijken we toe.Onze ogen blinken en onze staart gaat van links naar rechts, maar we hebben onderling afgesproken het werk van de baasjes te respecteren.
Drie dagen later wanneer het baasje onverwacht vroeger thuis komt, staat hij versteld te kijken naar de boom. Hij vermoedt dat er een stevige wind door de woonkamer moet gewaaid zijn want onder de boom liggen enkele gesneuvelde ornamenten. We komen vanachter de deur piepen en zijn benieuwd naar zijn reactie. Kochka verraadt zichzelf. Hij loopt naar binnen en begint ongestoord het 'afgewaaide' speelgoed de lucht in te gooien. Maar hij is snel afgekoeld na een straal water uit de spuitbus. We mijden de boom terug voor een tijdje want een natte vacht bezorgt ons veel werk. De baasjes zijn thuis, het speelgoed hangt terug in de boom. Maar morgen is er een andere dag ... (jeuk, jeuk)

Mysterieus rood (3) ...

Bij gebrek aan bewijzen en feiten, ligt het gestarte onderzoek naar de plas bloed reeds enige tijd stil. Doch dat is buiten mij, Kochka, gerekend. Met mijn scherpe reukzin ontwaar ik een nieuw spoor. Het ruikt heerlijk. In het donker zie ik een schichtige schim. Met mijn jonge ontstuimigheid en ondoordachte inzet spring ik, onverwacht voor mijn tegenstander, moedig vooruit en zet mijn krachtige klauwen in de schouders van de gedaante. Maar het weerwerk blijft uit en ik moet, met spijt in het hart, besluiten dat ook dit een dood spoor is. Dus is er helemaal geen tip van de sluier opgelicht en iedereen is terug naar af. Hopelijk heeft het vrouwtje niets gemerkt van mijn stoerdoenerij. Voorzichtig maak ik mij uit de voeten op zoek naar een volgend spoor.

Kochka op uitstap ...

(Met een hoog stemmetje) Vanmorgen ben ik vrijwillig de poezenreismand ingestapt. Ik mag de hele dag elders doorbrengen. Mijn huisgenoten hebben het me al verscheidene keren voorgedaan en vandaag heb ik het genoegen. Het ritje verloopt vlot en ik geniet van de vele nieuwe dingen om me heen. Tot de auto halt houdt voor de deur van de dierenarts, door ons beter bekend als de beul. Indien ik het geweten had, dan was ik niet meegegaan. Ik verstop me helemaal achteraan in de mand, maar mijn gewicht verraadt me. Iets later ben ik ingeslapen. Wanneer ik suf wakker word, besef ik nog niet goed waar ik ben en hoelang ik geslapen heb. Dit kamertje ken ik niet. Het is er donker en iets verder beweegt er nog iets. Geen rasgenoot maar ook iets met oren, haar en een snuit, een hondje. We kijken mekaar aan met vragende ogen omdat geen van ons beiden weet wat er nog onze richting kan uit komen. Mijn kruis prikt, ruikt eigenaardig en doet een beetje pijn. Ik heb geen notie van wat dat moet voorstellen, maar wanneer ik iets tegen het hondje zeg, schrik ik me een aap. Mijn stem is gebroken. Neen, geen mooie zware basstem, maar een hoge falsetstem à la Johan Museeuw. Is er een link tussen de pijn en de hoge stem? Ik ga me alleszins belachelijk maken bij mijn huisgenoten. Ik zal nog maar wat rusten, misschien is het straks beter. Ik word wakker wanneer ik enkele bekende stemmen hoor, namelijk die van het baasje en zijn vrouwtje. Komen ze me halen? Ja, hoor. Ik ben blij en begin onmiddellijk te spinnen. De pijn in mijn kruis vergeet ik hierbij. Thuis gekomen, moet ik iedereen onmiddellijk op de hoogte brengen en tonen wat ik beleefd heb. Ambiorix geeft me nog wat goede raad voor de volgende dagen en dan duik ik opgelucht mijn lievelingsnest in om te vergeten.

Mambo heeft lief ...

Zoals ik je vroeger reeds vertelde, is de enige die bij mij thuis is gebleven, Kochka. De laatste tijd valt hij mij meer lastig dan ik zelf wil en dan moet ik hem een knauw geven. Dat is de enige manier om hem te stoppen. Hij heeft nog zoveel te leren. Het wordt echter stilaan tijd dat hij op zijn eigen poten gaat staan. Altijd maar spelen, iedereen achtervolgen, besluipen, schijnaanvallen, in de nek bijten doch niet echt doorbijten, het eten uit de bakjes van de andere poezen oppeuzelen. En wanneer hij dan na dit alles echt moe is, durft hij dicht tegen me aankruipen. Je kan er op dat moment niet boos op zijn. Dus neem ik mijn zoon in mijn armen en doen we een tukje.

Kochka leert ...

Ik heb mijn eigen televisie ontdekt. Een super de luxe model want wanneer je je neus tegen het scherm duwt, krijg je zelfs een zeer breed beeld net zoals wanneer je onder een aquarium doorloopt. Wanneer je dan spreekt, klinkt het zo heel dof. Alleen scheelt er iets met het beeld. Normaal rolt het of is het vervormt omwille van de magneten die defect zijn. Maar hier draait het rond en rond en ik kan er niets van maken. En aan de binnenzijde van het scherm klotst water. Niet normaal, dus. Hé, maar dat ken ik en dat ook. Het is mijn dekentje. Snel het vrouwtje verwittigen dat er iets niet pluis is met mijn televisie.

Mysterieus rood (2) ...

Tot op heden hebben wij en de baasjes geen (bloed)sporen meer gevonden. Ze vermoeden dat wij gevochten hebben en daarna onze wonden hebben gelikt. Door ons speeksel ontsmetten we onze wonden en stolt het bloed sneller. Alle sporen zijn gewist. Dus het ingestelde onderzoek is gestaakt in afwachting van eventuele verdere aanwijzingen die nog aan het licht kunnen komen. Het enige dat we misschien minder opvallend moeten doen, is slechts tijdens de afwezigheid van de baasjes Cleo achterna zitten. We kunnen haar niet luchten. Een zwarte kat brengt alleen maar ongeluk. Dus spannen we met z'n allen samen tegen Cleo. Maar als er gevochten en geroepen wordt, maakt Kochka zich ferm uit de voeten en verstopt zich op een onvindbare plaats. Mambo en Ambiorix snellen ter hulp, met of tegen het geviseerde slachtoffer. Zazou houdt zich meestal wijselijk afzijdig behalve wanneer zijzelf de aanleiding geeft tot een machtstrijd.
Voorlopig lopen we dus nog vrij rond en doen alsof onze neus bloed. Tiens, zou dat misschien de verklaring van die bloedsporen zijn? Of is er een vampier in huis?

Mysterieus rood (1) ...

Er is paniek bij de thuiskomst van het vrouwtje. Een rood plasje en verscheidene opgedroogde rode vlekken vertonen zich her en der op de vloer van de inkomsthal. Net alsof een klein levend wezen het heeft moeten bekopen met zijn of haar leven tegen een of meerderen van ons, namelijk de zes prooidieren van het huis. Elders in het huis is geen enkel bloederig spoor te volgen noch achtergebleven haar of huid te bespeuren. Een mysterie. Normaal gezien komen we met enkelen naar beneden om het vrouwtje te begroeten, maar niemand van ons die dat doet. Er is alleszins iets gebeurd. Het vrouwtje onderwerpt elk van ons aan een grondig lijfelijk onderzoek, maar niemand slaakt een kreet van pijn. Allerlei vermoedens en scenario's worden gevormd, maar geen enkel daarvan kan worden bekrachtigd. Ook wanneer het baasje thuis komt, ondergaan we allen nogmaals, met onze voorpoten tegen de muur, een lijfelijk onderzoek, maar ook hij kan niets vinden. Ieder van ons eet goed en er is op ons gestroomlijnde lijf geen enkel spatje bloed te bespeuren. Het mysterie blijft. Misschien dat er in de loop van de avond of morgen meer gegevens kunnen worden verzameld om het slachtoffer te identificeren of de dader bij de kraag te vatten. Wij houden de lippen alleszins stijf op elkaar. Dat hebben we met onze bende afgesproken. Wordt vervolgd ...

Ambiorix op zoek …

Het is laat en iedereen, behalve ik, heeft een slaapplaats gevonden. Ik begeef mij, zoals altijd, naar mijn vaste stek. Groot is mijn verbazing wanneer ik vaststel dat Cleo in mijn mandje ligt. Wat nu? Ik dool wat rond maar kan geen andere geschikte plaats vinden. Ik kijk mijn baasjes aan en zeg luid dat ik helemaal niet akkoord ga met deze regeling. Zij tonen begrip. Het vrouwtje strekt haar beide benen en steunt met haar voeten op de salontafel. Ze bedekt haar benen met een warm dekentje. Mijn frank, of liever eurocent, valt. Ik heb een ‘A-HA’ herinnering. Vroeger, wanneer ik nog klein was, zocht ik ’s avonds altijd het gezelschap van het vrouwtje op want dan werd ik lekker verwend. Via de zetel wandel ik gemoedelijk over haar benen tot ik met mijn neus in aanraking kom met haar voeten. Dan leg ik mij volledig uitgestrekt neer. Zalig, net als toen.

Zazou geniet wanneer het kan …

Joepie. De blauwe slaapkamer is helemaal afgewerkt. De stores hangen. Het bed is bedekt met fris gewassen beddengoed. Samen met Silly probeer ik de vering uit en wauw dat ligt lekker zacht. Ik heb van deze kamer stilaan mijn eigen territorium gemaakt. Hier kan ik rustig mijn ‘winterslaap’ aanvangen zonder dat ik word lastig gevallen door Cleo. Ze tiranniseert de hele bende en vooral mij, maar ik laat me niet doen. Ieder om beurt zitten we achter Cleo aan. Zelfs Mambo die normaal geen vlieg kwaad doet. Cleo wil opklimmen langs de hiërarchische ladder, maar ik wil haar houden waar ze zich nu bevindt. Silly is de oudste en de leidster van het volledige pak en ook daarbuiten. Dan staan Mambo en ik er net onder, Ambiorix houdt zich in het midden, Cleo volgt maar tart dus geregeld het lot. Kochka heeft omwille van zijn jeugdige leeftijd, nu zes maanden, nog geen echte rangschikking. Opgelet, ik ga even een kijkje nemen in de woonkamer.Normaal staat Cleo achter de hoek te wachten om mij terug naar boven te jagen. Ze staat dan ter plaatse te trappelen op lawaaierig isolatiemateriaal dat ter bescherming op de treden is aangebracht zolang er nog werken in het huis aan de gang zijn. Telkens weer trap ik in haar val. Met haar kan je niet voorzichtig genoeg zijn. Voorzichtig pols ik even om de hoek. Deze keer is er niemand te zien. Even mijn rondje door het huis afwerken en daarna lekker wegdromen op mijn bedje.

Ambiorix kan er weer tegen ...

Gisterenmorgen rook ik onraad. Ik hoorde een bekend in de oren klinkend geluid? Namelijk dat van een poezenreismand. Zulke reismand wordt meestal gebruikt voor een reis naar de dierenarts en terug. Niemand van ons weet wie zijn of haar beurt het is en dus reppen we ons allemaal uit de voeten. Ik verstop me zo ver mogelijk weg, maak me heel klein en blijf onbeweeglijk zitten. Ik vraag me ondertussen af of ik kwaaltjes heb, maar hierop is mijn antwoord negatief. Dus mij zullen ze niet moeten hebben. Maar voor ik het goed en wel besef, zit het vrouwtje toch achter mij aan. Normaal heb ik niets tegen het feit dat de vrouwtjes achter mij aan zitten, maar zeker niet om mij in een oncomfortabele mand te laten ontvoeren. Ik haal het onderste uit de kan betreffende mijn sprintsnelheid, maak een aantal schijnbewegingen en ‘bokkensprongen’, maar na een half uur heeft ze mij te pakken. Beiden zijn we bijna uitgeput. Ik spartel nog wat tegen, gebruik mijn scherpe nagels, maar het pleit is beslecht. Nu gaat het met de auto verder. Toegekomen bij de dierenarts, ruik ik de onaangename geur die nare herinneringen bij mij oproept. De deur van de reismand opent zich, maar ik spreid mijn poten zodanig dat er in elke hoek een poot vast zit. Tevergeefs want het deksel gaat er af en ik begin te zweven. Twee sterke armen heffen mij omhoog waarna ik op de onderzoekstafel beland. Ik maak me zo laag mogelijk, misschien val ik dan niet meer op. Wat nu? Na wat bepotel over heel mijn lijf wordt mijn nekvel bijeen geknepen en ik voel een lichte prik gevolgd door een andere. Hierna voel ik de greep lossen waarna ik een lieve streling over mijn pels gewaar wordt. Voor de rest gebeurt er niets meer. Ik vlucht in de nog geopende reismand en stop me helemaal achteraan weg. Het deurtje gaat dicht. Ik hoor nog wat gepraat van mijn vrouwtje en een vreemde stem. Dan ga ik de lucht in met reismand en voor ik het besef voel ik frisse, zuivere lucht in mijn neusgaten. Oef, we zijn buiten. Het ritje naar huis is meegenomen. Wanneer ik thuis wordt vrijgelaten, komen de anderen mij besnuffelen en blazen ze want ergens hangt er aan mij een geurtje. Om te bekomen van deze stresssituatie, zoek ik mijn meest geliefde plek op en val niet veel later in een diepe slaap. Ik kan weer op mijn beide oren slapen gedurende een jaar.

Gestripte poezen ...

Wij, poezen, liggen nogal goed in de markt. Wij zijn mooi omwille van de symmetrische vormen van ons lichaam en ons hoofd. Schoonheid is iets dat de mensen, hoe primitief ze ook zijn, aantrekt. Hebben wij geluk, zeg. Al wat we doen, goed of slecht, geen mens kan het ons lang kwalijk nemen. Eerst gaan we ons even verstoppen en iets later komen we poeslief, spinnend en strelend, uit de hoek. De baasjes kunnen ons dan niets meer weigeren. En telkens lopen ze in onze poezenval. Net zoals enkele van de zovele bekende V.I.C. (Very Important Cats) die het ver geschopt hebben ondanks hun negatieve voorstelling. Geregeld volgen we hun getekende anecdotes onder de vorm van een stripverhaal of een film. Kan jij raden wie ze zijn?

Heb je de Rooie Kater van Jan, Jans en de kinderen, Heatcliff, Tom Poes van Bommel, Tom van Tom en Jerry, Sylvester, Shtinky van Mutts, Felix, de kat, Le Chat (De Kat), Heinz en Garfield herkend? Goed zo! Dan gaan we ons nu met z'n zessen even verder verdiepen in de laatste strip van een nieuwe kattenheld. Maar daarover later. Doei.

Kochka past zich aan ...

Mijn baasjes vinden mij zeer actief. Ik spring en hol door alle vertrekken van het huis. Geregeld met Ambiorix voor of achter mij. Cleo vliegt voor mij uit, recht haar veilige hol in waar we voor de ingang een potengevecht leveren. Zij is razendsnel waardoor ik de aftocht moet blazen. Mijn mama Mambo heeft soms genoeg van mijn 'anderen lastig vallen' en dan krijg ik een stevige klap op mijn bek. Om af te koelen, zoek ik dan maar een rustig plekje op met voldoende overzicht op de omgeving. Ik gedraag me dan weer beeldig en val bijna niet op tussen de postuurtjes. Lang kan ik dit echter niet volhouden, hoor. Hey, daar hebben we Zazou. Zou ze mij al gezien hebben? Even vragen.

Ambiorix aangesteld ...

Vooraleer een verhaal voor publicatie de deur gaat, is er na de auteur een extra controle nodig betreffende de spelling, de correcte inhoud en de layout. Daarom ben ik vanaf vandaag als eindredacteur voor onze blog aangesteld. Er ontgaat mij niets want ik zit er met mijn neus op. Wanneer de waarheid onrecht wordt aangedaan, grijp ik in. En fouten die ik vind. Voila, hier weer eentje. Leren ze het dan nooit?. Waar is die correctietoets?

Silly leest ...

Mmm, lekker geslapen. Tijd voor een wandelingetje. Wanneer mijn bazinneke de deur naar de tuin opent, slaan de wind en de regen me in mijn gezicht. Neen, toch maar geen wandelingetje. Ik nestel me terug op mijn vaste plaats in de zetel en neem een boek. De andere poezen komen dichterbij zitten want ze weten dat het ogenblik aangebroken is om voor te lezen. Dat hebben ze dolgraag. Knus gezellig bijeen, elk in zijn meest comfortabele houding. Voor Ambiorix wil dat zeggen op zijn rug met zijn pootjes in de lucht en met een oog half open, Zazou ligt met haar kop in mijn richting op de rand van de mand en Mambo en Kochka liggen in bolletje op de krabpaal, die boven mij uitsteekt. Vandaag lees ik voor uit een van de negenentwintig boeken uit de serie 'De kat die ...' waarin we de avonturen volgen van Qwilleran en zijn Siamezen, Koko en Yum Yum. Met z'n drietjes lossen ze telkens allerlei mysteries op. De schrijfster, Lilian Jackson Braun, maakt van deze katten belangrijke hoofdpersonnages die hun baasje meer dan eens beïnvloeden wanneer een beslissing moet genomen worden. Ik lees met veel intonatie en probeer het voor mijn rasgenoten zo spannend mogelijk te houden zodat ze aandachtig blijven en niet met hun gesnurk boven mijn stem uitstijgen. Zo, tot na de lezing dan.

Dicht bij elkaar is warm ...

Brrr, de temperatuur duikt tot aan het vriespunt. Vanmorgen was het groene gras wit. We voelden het vannacht al aankomen. De winter is in aantocht. Het baasje heeft verleden maand al sneeuw gehad in het zuiden van Duitsland. Gelukkig geen zwarte. Onze mooie dikke bontmantel beschermt ons dan wel tegen kleine temperatuursverschillen maar wanneer het warmer kan, twijfelen we niet om de slaapkamer van de baasjes om te toveren in een slaapzaal. Ambiorix nestelt zich dan aan het voeteinde van het bed, bovenop het donsdeken, tussen twee benen, Zazou kruipt als een bolleteje in een buitenmaatse pantoffel, Silly drukt zich in de schoot van het bazinneke, Kochka komt geregeld eens bovenop het bed kijken of er nog een plaatsje vrij is, een dikke teen klaar ligt om in te bijten of om iedereen die ingeslapen is even te onderbreken tijdens de nachtelijke siesta. Mambo legt zich neer op een speeldeken, maar verkiest liever een harde ondergrond zoals de vloer of het nachtkastje. Cleo zien we niet. Die is tevreden dat iedereen op een kamer bijeen getroept is zodat ze eindelijk ongegeneerd haar inspectieronde door het huis kan voeren waarna ze in een grote gevlochten mand op een dik kussen kan wegdromen van ... knrrr (snurk) ... pfff (uitblazen) ...

Lopen jongens, lopen meisjes ...

Het is weer het begin van de maand en dan moeten we allemaal lopen voor ons leven. We verstoppen ons dan op plaatsjes waar we anders niet komen. We voelen het aan de electromagnetische golven die de baasjes uitzenden. Tijdens die eerste dagen moeten we allemaal, inclusief baasje of bazinnetje, op de weegschaal. Samen goed voor 25,70 kg. Cleo: 3,40 kg, Zazou: 3,50 kg, Mambo: 4,00 kg, Kochka: 4,40 kg, Silly: 4,80 kg en Ambiorix: 5,60 kg. Over de baasjes spreken we hier niet. Het lukt hen altijd ons te slim af te zijn. Behoedzaam worden we met lieve woordjes benaderd en voor we het goed en wel weten, kunnen we geen kant meer op. Net zoals ze ons een kambeurt geven. Maar achteraf worden we dubbel en dik beloond met een snoepje (lees kroketje). Allez, het is weer achter de rug en we zijn weer gerust voor een maand. Mm, lekker snoepje. Tot volgende keer.

Mambo reageert geschokt ...

Leuk weertje vandaag. Ideaal voor een wandelingetje door de tuin met het bazinneke. De gele, rode en bruine bladeren vallen om me heen. Wauw, ik zal er een paar vangen. Hey, daar heb je Belle en haar zes maanden oude veulen Eros. Ik ga nog eens neuzen neuzen met hem doen zoals vorige keer. Ik ben nogal nieuwsgierig, zie je. Misschien denken mijn baasjes dat ik niet goed kan zien, maar niets is minder waar. Met mijn staart rechtop, loop ik op hem af. Hij zet enkele passen in mijn richting. Maar plots gaat er een schok door mijn lijf. Ik weet niet wat het is. Ik loop weg en kijk achter mij. Maar er is niets. Hoe kan dat nu? Was het Eros, mijn baasje in de verte of het bazinneke? Neen, niets van dit alles. Het is de laagspanning die op de afsluiting rond de weide staat. Het baasje heeft er vanmorgen ook al toevallig aangehangen. Ik voel het nog in mijn staart en rug. Voor mij is het genoeg voor vandaag. Ik keer terug naar binnen zodat ik al slapend mijn nare ervaring kan vergeten. Slaap lekker.

Kochka wil iets zeggen ...

Zoals mijn mama Mambo al aangaf, wil ik ook iets kwijt. Sinds mijn geboorte op 18 mei 2009 heb ik nog niet zoveel beleefd. Mijn broertjes en speel (lees vecht) kameraadjes, Simba en Kamiel, zijn elders maar Ambiorix heeft hun plaats ingenomen. We ravotten erop los door het grote huis. Soms moeten Silly, Zazou, Cleo en mijn mama de weg ruimen voor onze wervelwinden. Ik weeg nu vier kilogram en ben even groot als mijn mama. Als mijn eetlust zo blijft aanhouden, zal ik misschien iedereen gaan overklassen. Mijn fysiek hoofdkenmerk is mijn erg lange staart met als uiteinde een wit puntje. Zo, nu ken je me en ik moet snel op zoek naar Ambiorix voor een volgende krachtmeting.

Mambo (number 5) vertelt ...

Van origine voel ik mij een zwerver die heel goed met mensen om kan. Met een plan ben ik zo bij mijn nieuwe baasjes beland op 18 maart 2009. Daags voordien even langs gelopen en bij de baasjes op de schoot gesprongen wanneer zij buiten op een bank zaten uit te blazen tussen enkele werken in. Ik was zo lief en helemaal niet schuw zodat zij dachten dat ik van uit de buurt moest zijn. Na een nacht van waken aan hun achterdeur bij vriestemperaturen, hebben ze mij geadopteerd. Niemand uit de buurt kende mij of zocht mij. Vriendjes te over, warmte en zoveel eten dat ik het allemaal niet op kon. Op zekere dag brachten ze mij bij de dierenarts om een poliep uit mijn oor te verwijderen. De dierenarts verdoofde mij, maar stelde vast dat ik een afwijking aan mijn borstkas had waardoor mijn kaarsje bijna was uitgegaan. Een andere vaststelling was, mijn blijde verwachting. Ik viel uit de lucht. Een kater moet mij in mijn slaap hebben besprongen. De sterilisatie, die gelijktijdig gepland was, werd dan maar uitgesteld tot na de geboorte en ik was blij om eindelijk te weten waarom ik mij zo ellendig voelde. Op 18 mei 2009 heb ik vier kleine katertjes op de wereld gebracht. Spijtig genoeg is er eentje na enkele uren gestorven. Het baasje heeft hem plechtig begraven op een rustig plaatsje in de tuin waar ik af en toe eens langs ga. De anderen heb ik zorgzaam opgevoed tot ze op hun eigen poten konden staan. Simba is nu bij een jong koppel in de buurt en Kamiel is gelukkig bij twee jonge mensen uit Kortenberg. Kochka, die zichzelf zal voorstellen, blijft bij mij. Mijn luilekker leventje gaat rustig verder zonder zorgen. En nu is het tijd voor een hapje.

Cleo spreekt eindelijk ...

Mijn vorige baasjes zijn vorig jaar verhuisd en hebben alleen mijn mama meegenomen. Ik was toen nog geen jaar oud, mishandeld door de zoon des huizes en moest altijd buiten blijven. Een litteken aan mijn linkeroor en mijn angst zijn daar getuigen ervan. Ik was een maand op de dool en moest mijn plan trekken, maar gelukkig hebben mijn nieuwe baasjes via de buren ingegrepen. Nu voel ik me veel beter. Ik maak korte wandelingetjes in de buurt en 's avonds nestel ik mij in de zetel tussen mijn baasjes en wil ik gestreeld worden. Zalig want hier slaap ik dan het liefst. Met de andere poezen schiet ik niet zo bijster goed op. Ik ben net het 'zwarte schaap' en moet me geregeld verdedigen tegen de andere vijf poezelige medebewoners. Tot later, ik ga een luchtje scheppen.

Ambiorix toont zijn adellijke kant ...

Van het Felixwoud is mijn adellijke afstamming sinds 25 juli 2006. Als Britse Korthaar ziet elk vrouwtje mij graag. Ze vinden mij een echt beertje maar ik hou niet zo van knuffelen. Het ging een tijdje niet zo goed met mij, maar na mijn dubbele heupkopoperatie is mijn pijn weg en kan ik weer lopen als de beste. Vooral samen met mijn andere mannelijke collega, die zich later zelf zal voorstellen. Gewichtige beslissingen kan ik met mijn postuur (vijf kilogram droog) gemakkelijk aan. Mijn specialiteit is met mijn pootjes in de lucht slapen en lief miauwen om de deur naar de garage open te maken waar ik mijn specialiteit kan oefenen in mijn ondertussen volledig uitgebouwde nest. Af en toe waag ik mij op het terras waar ik alle bewegingen in de tuin nauwgezet volg. Excuseert u mij nu, ik geloof dat ik even moet gaan rusten.

Zazou stelt zich voor ...

Ik ben geboren op 8 april 2005. Ik heb een beetje het wilde van een Noorse boskat in mij . Niet zo sterk maar wel snel en slim. Het is thuis lang rustig geweest. Alleen Silly moest ik dulden maar nu met alle andere poezen moet ik meestal op zoek naar een rustig plaatsje waar ze mij niet kunnen storen, noch bereiken zoals bovenop een kleerkast. Ik ben op en top fit waardoor ik mijn liefde voor mijn baasjes kan tonen door middel van door mij gevangen spits-of veldmuizen. Liefst nog levend zodat ik er nog een tijdje mee kan spelen. Aaien of gedragen worden heb ik niet zo graag maar wanneer ik het vraag, geniet ik des te meer. Sorry, ik hoor iets ritselen in het gras. Tot de volgende keer.

Silly presenteert zich ...

Sinds 18 april 2003 ben ik op de wereld. De eerste poes die mijn baasjes in huis gehaald hebben. Mijn vorige poezengenoot, Spooky, heb ik vaarwel moeten zeggen. Het ging met haar al een tijdje niet zo goed. Alle lymfeklieren waren aan het verharden, wat een pijn moet ze niet gehad hebben. Maar ja, ik moet verder. Ondertussen ben ik reeds twee keer verhuisd. Gelukkig altijd met dezelfde baasjes. Ik heb het behoorlijk naar mijn zin want ik doe gewoon alles waar ik zin in heb. Mijn baasjes denken dat zij het voor het zeggen hebben, maar ik weet wel beter. Mijn dagelijkse bezigheden bestaan uit slapen waar ik kan, eten wat ik op kan, op stap gaan waar ik kan en vooral mijn andere poezelige huisgenoten in het oog houden. Als oudste van zes is dat mijn plicht als alfa wijfje. Omwille van een uitzonderlijke immuniteitsziekte ben ik verplicht mij om de twee dagen met Cortisone te laten doperen maar ik hoef gelukkig geen plasje af te leveren voor de dopingcontrole. Per dag maal ik mijn kilometertjes af door de tuin en omringende eigendommen op zoek naar lekkere muisjes want die lust ik wel met haar en huid. Ik moet geregeld vreemde poezen verjagen om mij rustig te kunnen nestelen in de zon. Kortom ik voel me goed. Nu ben ik ermee weg want het vrouwtje roept me. Tot de volgende keer.